Τα ΜΜΕ τρομοκρατούν με την μανία βασανιστή των ΕΑΤ - ΕΣΑ, ο κόσμος στον δρόμο παραμιλά, ο σίφουνας ΔΝΤ σαρώνει ζωές και νοικοκυριά, οι ουρές στον ΟΑΕΔ μεγαλώνουν, οι επιταγές κυκλοφορούν πιο ακάλυπτες κι από τον γυμνοσάλιαγκα, όλο και περισσότεροι παίρνουν αντικαταθλιπτικά κι όλοι - μα όλοι, γκρινιάζουμε καταριώντας τους πάντες και τα πάντα. Ανασφάλεια, πανικός, δυσπιστία…
Έζεξε ο τόπος από την θανατίλα. Η πολυσχιδής, κυκλοθυμική, αυτάρεσκη, αυτοκαταστροφική, απρόβλεπτη (και ταυτόχρονα τόσο προβλέψιμη) εθνική μας ταυτότητα περνάει μια κρίση ακόμα. Την μεγαλύτερη της σύγχρονης ιστορίας μας. Θα την βγάλουμε άραγε καθαρή; Ποιος μπορεί ν΄ απαντήσει; Θα δείξει.
Μέχρι τότε πως θα σταθούμε απέναντι στο "τέλος του κόσμου"; Τι θα κάνουμε; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Δυο εκδοχές φαίνονται εφικτές. Ή να συνεχίσουμε να ελπίζουμε ή με την πλερέζα (που ήδη φορέσαμε) να στρωθούμε να ετοιμάσουμε τα κόλλυβα; Λοιπόν; Θα συνεχίσουμε να κάνουμε όνειρα; Το να ονειρεύεσαι είναι κάτι παραπάνω από ανάγκη. Είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης που δίχως αυτόν θα είχε καταρρεύσει η ανθρωπότητα. Όσοι έχουν ασθενήσει γνωρίζουν την δύναμη που δίνει το νοσοκομειακό κρεβάτι. Την δύναμη της θετικής σκέψης και της ελπίδας.
Θυμάμαι μια ιστορία που μου είπε κάποτε γνωστός πολεμικός ανταποκριτής. Την ώρα που οι Ισραηλινοί βομβάρδιζαν την Βηρυτό, πριν μερικά χρόνια, εκείνος στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, έκανε ξέφρενο έρωτα με την αγαπημένη του. Δεν είχε, λέει ξανανιώσει, ούτε ξανάνιωσε ποτέ τόση κ@ύλα. Φίλοι μου, αν δεν ήταν οργασμική η αγωνία ο Χάνιμπαλ Λέκτερ δεν θα 'σπαγε τα ταμεία.
Πιθανώς επειδή πίσω απ΄ τον τρόμο και την αδρεναλίνη που γεννά ο φόβος ελλοχεύει το ένστικτο της επιβίωσης, η ανάγκη μας για χαρά κι ευτυχία. Τις στιγμές που μυρίζει μπαρούτι οι άνθρωποι φυσικό είναι να θέλουν από κάπου να κρατηθούν, να βρουν μια προοπτική, μια λύση, πιθανά κι ένα νόημα.
Το γεγονός ότι εμείς ως λαός δεν ονειρευόμαστε πλέον, όσο κι αν είναι δικαιολογημένο με όσα συμβαίνουν, κατά την ταπεινή μου άποψη δεν σημαίνει ότι περνάμε μια απλή κρίση. Σημαίνει ότι έχουμε πέσει σε κώμα. Σε μια νάρκωση που οι ρίζες της ξεκινούν από την έλλειψη αυτοεκτίμησης. Από την απουσία συνείδησης και ταυτότητας. Τίποτα αισιόδοξο δεν ακούς πια. Κανένα όνειρο, καμία προοπτική, καμιά αχτίδα φως δεν περνάει από καμιά χαραμάδα. Μ' όποιον και να μιλήσεις, όπου και να σταθείς, αναθεματισμοί και μίρλα.
Κι είναι αυτό που τόσο σε προσωπικό επίπεδο, (αφού κι εγώ έχω πέσει στην ίδια παγίδα), μα και γενικότερα, με ανησυχεί περισσότερο απ΄ όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου