Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

24ωρη απεργία στα Μ.Μ.Ε. την Τετάρτη 30/11/2011

Τα Διοικητικά Συμβούλια των Ενώσεών μας κατ'Α εντολή και εξουσιοδότηση των Γενικών τους Συνελεύσεων, αποφάσισαν την κήρυξη 24ωρης απεργίας όλων των εργαζομένων στις εφημερίδες, τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και τα ειδησεογραφικά site, τα περιοδικά, το δημόσιο, τα ΝΠΔΔ και τους ΟΤΑ από 06.00 π.μ. της Τετάρτης, 30 Νοεμβρίου 2011 έως 06.00 π.μ. της Πέμπτης, 1 Δεκεμβρίου 2011 και στα πρακτορεία διανομής τύπου από τις 22.00 το βράδυ της Τετάρτης, 30 Νοεμβρίου 2011 έως τις 22.00 της Πέμπτης, 1 Δεκεμβρίου 2011, και 4ωρη στάση εργασίας από τις 11.00 π.μ. έως τις 15.00 της Πέμπτης, 1 Δεκεμβρίου 2011 των ιδίων εργαζομένων συμμετέχοντας στην πανεργατική απεργία, που αποφάσισαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.



Κατά τη διάρκεια της 4ωρης στάσης εργασίας της Πέμπτης, 1/12/11 - ημέρα της γενικής πανελλαδικής απεργίας των συνδικάτων- εξαιρούνται οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί, που θα «καλύπτουν» δημοσιογραφικά τις απεργιακές συγκεντρώσεις, τα αιτήματα και τις πορείες των εργαζομένων. Τα ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ, συνεπώς, μπορούν (και πρέπει) να μεταδίδουν εκείνες τις ώρες, πρόγραμμα, που θα σχετίζεται αποκλειστικά με την προβολή των απεργιακών κινητοποιήσεων και τα αιτήματα όλων των εργαζομένων της χώρας. Επίσης, κατά τη διάρκεια της 4ωρης στάσης εργασίας το Διασωματειακό του Τύπου και ΜΜΕ καλεί όλους τους συναδέλφους να πάρουν μέρος στις διαδηλώσεις των συνδικάτων -οι οποίες θα πραγματοποιηθούν τις ώρες της στάσης εργασίας (11.00 – 15.00).


ΖΗΤΩΝΤΑΣ


* Να υπογραφούν αμέσως Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.


* Να σταματήσει κάθε απόπειρα «υπαλληλοποίησης» της ενημέρωσης και συρρίκνωσης του ΑΠΕ-ΜΠΕ, της ΕΡΤ, της Γενικής Γραμματείας Μέσων Ενημέρωσης και Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, των ΟΤΑ και των δημοτικών ραδιοφωνικών σταθμών.


* Να προστατευθεί το Δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης.


* Να καταργηθεί ο νόμος για την εργασιακή εφεδρεία και το «ενιαίο μισθολόγιο», που οδηγεί στην ανεργία, τη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση των εργαζομένων.


* Να σταματήσουν τώρα οι απολύσεις και να ανακληθούν όσες έγιναν.


* Να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας όλων των εργαζομένων.


* Να καταργηθούν τα χαράτσια, που έχουν επιβληθεί.

"Μεταξυ σοβαρου κι'αστειου" η εκπομπη της Τριτης 29/11.



Κατεβαστε την εκπομπη απο εδω:
http://www.kadoo.com/en/download/16282855-2f3

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Aπεργια στους ραδιοφωνικους σταθμους.

ΧΩΡΙΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 28/11.

Χωρίς ραδιόφωνα θα μείνουμε τη Δευτέρα λόγω απεργίας. Ιδού και η κοινή ανακοίνωση ΕΣΗΕΑ-ΕΠΗΕΑ-ΕΣΠΗΤ-ΕΤΕΡ:  
Τα Διοικητικά Συμβούλια των Ενώσεών μας (ΕΣΗΕΑ, ΕΣΠΗΤ, ΕΠΗΕΑ και ΕΤΕΡ), αντιδρώντας σ τη λαίλαπα απολύσεων και των καταπατήσεων των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, που έχει κατακλύσει το χώρο της ραδιοφωνίας και για τα οποία η εργοδοσία και η Κυβέρνηση έχουν αποκλειστική ευθύνη, αποφάσισαν κατ εντολή και εξουσιοδότηση των Γενικών Συνελεύσεών τους, την κήρυξη 24ωρης απεργίας από τις 06.00 το πρωί της Δευτέρας, 28 Νοεμβρίου έως τις 06.00 το πρωί της Τρίτης, 29 Νοεμβρίου 2011 όλων των δημοσιογράφων, διοικητικών υπαλλήλων και τεχνικών της δημοτικής και ιδιωτικής ραδιοφωνίας, που εργάζονται σε όλους τους ιδιωτικούς και δημοτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς
ΖΗΤΩΝΤΑΣ
- την ανάκληση όλων των απολύσεων των συναδέλφων μας
- τη διατήρηση όλων των θέσεων εργασίας και
- την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας καθώς και την εφαρμογή τους.


Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

«Γνωρίζουν καλά την Goldman Sachs, Σημίτης και Παπαδήμος».ΜΑΡΚ ΡΟΣ (Γάλλος δημοσιογράφος και συγγραφέας)

Στον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ giannis@enet
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=328608

Το πρόσφατο άρθρο του στη «Le Monde» για τις «κυβερνήσεις Goldman Sachs» σε Ελλάδα και Ιταλία προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων.


Κάποιοι του έδωσαν δίκιο, κάποιοι άλλοι τον χαρακτήρισαν συνωμοσιολόγο. Ο Μαρκ Ρος μιλά στην «Κ.Ε.» για μια σειρά ισχυρών προσώπων, μεταξύ των οποίων και οι Ελληνες Λουκάς Παπαδήμος, Κώστας Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς και Κώστας Καραμανλής.


Ε Στην προηγούμενη επίσκεψή σας στην Ελλάδα, τον Απρίλιο, εντυπωσιαστήκατε από κάτι που συνέβη στο βιβλιοπωλείο Ιανός, κατά την παρουσίαση του βιβλίου σας. Τι ήταν αυτό;

Α Με εξέπληξε αρνητικά ότι πολλοί που μου απηύθυναν ερωτήσεις, δημοσιογράφοι ή μέλη του κοινού, ήθελαν να δηλώσω ότι δεν έφταιγε η Ελλάδα για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε αλλά η Goldman Sachs, οι αμερικανοί τραπεζίτες, το εβραϊκό λόμπι, το γερμανικό λόμπι, οποιοσδήποτε εκτός της ίδιας της Ελλάδας. Ο Σημίτης δεν ήταν υποχρεωμένος να συνεργαστεί με την Goldman Sachs. Ο Παπανδρέου αρνήθηκε μια ανάλογη συνεργασία το 2009 αλλά ο Σημίτης δέχθηκε και πλήρωσε πολλά την Goldman Sachs για να «μαγειρέψει τα βιβλία», να πει ψέματα για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Και το ότι οι άνθρωποι που ήταν στο βιβλιοπωλείο δεν μπορούσαν να το δουν αυτό, μου φάνηκε θλιβερό. Οι αγορές μπορεί να επιτάχυναν την κρίση αλλά δεν είναι υπεύθυνες γι' αυτήν. Στην Ελλάδα ήταν λάθος τα θεμελιώδη: όχι αρκετοί φόροι, διαφθορά, ανίκανοι πολιτικοί και υπερβολικά έξοδα.

Ε Πρόσφατα ο έλληνας πρώην πρωθυπουργός, ο κ. Σημίτης, έγραψε ένα άρθρο στη «Le Monde» ουσιαστικά απαντώντας στον γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί ο οποίος δήλωσε ότι η Ελλάδα κακώς μπήκε στο ευρώ. Σε προηγούμενη συνέντευξή μας είχατε αποδεχθεί και εσείς ότι και άλλες ευρωπαϊκές χώρες έκαναν ένα μικρό «μασάζ» στα στατιστικά τους στοιχεία: η Ιταλία με την JP Morgan, το Βέλγιο κ.λπ. Ο σκληρός πυρήνας της ευρωζώνης ήταν ανίδεος για το τι συνέβαινε;

Α Το πρόβλημα στην περίπτωση της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ με τη συνδρομή της Goldman Sachs και τη στάση της κυβερνήσεως Σημίτη είναι πολύ δύσκολο να διερευνηθεί επειδή σύμφωνα με όσα μου είπαν οι άνθρωποι της Goldman Sachs, το θέμα των swaps αφορούσε τη χρονική περίοδο που ακολούθησε την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι ποιος ήταν ο ρόλος της Goldman Sachs κατά την περίοδο της εισόδου της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Ο Σημίτης λέει ότι η Goldman Sachs δεν βοήθησε την Ελλάδα να μπει στην ΟΝΕ. Ακόμη κι αν είναι έτσι, που δεν μπορώ να το αποδείξω, το γεγονός είναι ότι, έναν χρόνο μετά την είσοδό της, η Ελλάδα εξαπάτησε με τη βοήθεια της Goldman Sachs την Ευρώπη σχετικά με τους λογαριασμούς της, εκμεταλλευόμενη τη δυσλειτουργία της Eurostat. Ο Σημίτης μιλά για τις ημερομηνίες. Αλλά σε όλη της την έκταση η στάση του λανθασμένη και θα πρέπει να υπάρξει στην Ελλάδα, όπως υπήρξε στη Νότια Αφρική, μια επιτροπή αλήθειας που να ανακαλύψει το τι ακριβώς συνέβη.

Ε Αν ο Σημίτης είναι ο ένοχος σε αυτή την ιστορία, ποιος είναι ο αθώος; Είναι η Eurostat που αποδέχθηκε τα ελληνικά στατιστικά, είναι η Γαλλία και η Γερμανία, οι οποίες ήθελαν όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες για να στηρίξουν το ευρώ και προφανώς παρίσταναν ότι «δεν έβλεπαν»; Δεν μπορώ να δεχθώ ότι οι ισχυροί της Ε.Ε. ήταν τόσο αθώοι και τόσο αφελείς που «η πονηρή μικρή Ελλάδα» κατόρθωσε τόσο εύκολα να τους ξεγελάσει...

Α Είναι φανερό ότι η Γαλλία και η Γερμανία όντως ήθελαν όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες να εισέλθουν στο ευρώ ώστε να το προστατέψουν από την κερδοσκοπία των Αγγλοσαξόνων. Αλλά η Ευρωπαϊκή Ενωση βασίζεται στην εμπιστοσύνη. Και η κυβέρνηση Σημίτη δεν σεβάστηκε αυτή την εμπιστοσύνη, «παίζοντας» με την Goldman Sachs το παιχνίδι της εξαπάτησης με τα λογιστικά βιβλία, γνωρίζοντας ότι η Eurostat, λόγω δικών της προβλημάτων, δεν είχε τη δυνατότητα να τα ελέγξει. Η εμπιστοσύνη, που είναι τόσο βασική στην Ε.Ε., δεν έγινε σεβαστή από την Ελλάδα. Ας δεχθούμε ότι όντως η Γαλλία και η Γερμανία «κοίταζαν κάπου αλλού». Ας δεχθούμε ότι και άλλες τράπεζες έκαναν με άλλα κράτη ό,τι έκανε η Goldman Sachs με την Ελλάδα: η JP Morgan με την Ιταλία, μια άλλη τράπεζα που δεν ξέρω το όνομά της έκανε το ίδιο με το Βέλγιο, ότι «μαγείρεψαν» τα βιβλία. Ωστόσο τίποτε απ' όλα αυτά δεν ήταν στην κλίμακα της ελληνικής περίπτωσης.

Ε Πρόσφατα γράψατε ένα άρθρο στη »Le Monde» σχετικά με τις «Goldman Sachs κυβερνήσεις Ελλάδας και Ιταλίας».

Α Α, το διάσημο άρθρο μου! Ξεσήκωσε τεράστιες αντιδράσεις, δεν έχω ξαναδεί αντίστοιχες! Το site της «Le Monde» «εξερράγη» από όσους συνδέονταν για να διαβάσουν το άρθρο ενώ δέχθηκα και τηλεφωνήματα απ' όλη την Ευρώπη σχετικά με αυτό. Γιατί; Επειδή στο βιβλίο μου «Η τράπεζα Goldman Sachs» αποκαλύπτω ότι ο Μόντι και ο Ντράγκι είχαν δουλέψει στο παρελθόν για την Goldman Sachs. Και, φυσικά, ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας μεταξύ 1994 και 2002, οπότε και αυτός συνεργάστηκε απόλυτα στο μαγείρεμα των ελληνικών βιβλίων με την Goldman Sachs. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι η Goldman Sachs είναι εξαιρετικά αμήχανη αυτή τη στιγμή έχοντας αυτούς τους τρεις πρώην υπαλλήλους ή συμμάχους της επικεφαλής κυβερνήσεων, επειδή αυτό επαναφέρει στην επικαιρότητα όλες τις θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με την Goldman Sachs, τη δύναμη και την επιρροή της στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Το θεωρώ σύμπτωση. Δεν έγραψα στο άρθρο μου ούτε ισχυρίστηκα ποτέ ότι η Goldman Sachs τοποθετεί τους ανθρώπους της στην κορυφή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Αυτό που είπα είναι ότι εγείρεται ένα ηθικό ζήτημα. Τι εννοώ: Ο Μάριο Ντράγκι, ο Μάριο Μόντι και ο Λουκάς Παπαδήμος δεν έχουν εξηγήσει τι έκαναν στο παρελθόν με την Goldman Sachs. Αυτό είναι το μόνο που ρωτώ. Δεν λέω ότι είναι διεφθαρμένοι, υποθέτω πως όχι, δεν λέω ότι είναι κακοί άνθρωποι ή κακοί ηγέτες, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Επειδή για να δουλέψεις με την Goldman Sachs πρέπει να είσαι εξαιρετικά ικανός. Απλώς ρωτώ γιατί δεν ξεκαθαρίζουν δημόσια τη θέση τους.

Ε Σύμφωνοι, αλλά από τη στιγμή που π.χ. στην περίπτωση του έλληνα πρωθυπουργού, του κ. Παπαδήμου, η συνεργασία του με την Goldman Sachs ήταν μέρος της δουλειάς του, ως διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, τι να βγει να πει δημόσια; Να «απολογηθεί» για ποιο πράγμα ακριβώς;

Α Επειδή μετά τα όσα έχουν αποκαλυφθεί για την Goldman Sachs όλοι πρέπει να είναι καθαροί και ο κόσμος έχει δικαίωμα να ξέρει. Ειδικά με τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί στον κόσμο και για τα οποία ο κόσμος δεν έχει συμφωνήσει. Οι τράπεζες «κρατήθηκαν ζωντανές» με τα χρήματα του κόσμου, οπότε το λιγότερο που αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν είναι να ξεκαθαρίσουν ποιος ήταν ο ρόλος τους στο παρελθόν. Μπορεί να μην ήταν και τίποτε. Αλλά η σιωπή τους ενισχύει τις θεωρίες συνωμοσίας, τις οποίες εγώ δεν συμμερίζομται.

Ε Εκτιμάτε ότι αυτές οι κυβερνήσεις εκτάκτου ανάγκης, υπό τον Μάριο Μόντι και τον Λουκά Παπαδήμο, ενδέχεται να μείνουν στην εξουσία περισσότερο απ' ό,τι αρχικά έχει προγραμματιστεί;

Α Είναι αληθές ότι εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Οτι έχουμε πρωθυπουργούς και υπουργούς στην Ελλάδα και την Ιταλία οι οποίοι δεν έχουν ψηφιστεί από το εκλογικό σώμα. Κοιτάξτε το Βέλγιο: υποτίθεται ότι η κρίση εκεί θα κρατούσε μερικές εβδομάδες, και αυτή τη στιγμή το Βέλγιο έχει κλείσει ενάμιση χρόνο χωρίς κυβέρνηση! Και φυσικά το ίδιο μπορεί να επαναληφθεί στην Ελλάδα και την Ιταλία, να μην καταφέρουν να κάνουν μια κυβέρνηση πολιτικών και να συνεχίσουν έτσι.

Ε Ποια είναι η άποψή σας για τους δύο έλληνες ηγέτες, Παπανδρέου και Σαμαρά;

Α Κατά την άποψή μου ο Γιώργος Παπανδρέου ξεκίνησε καλά αλλά μετά η κρίση ήταν πολύ μεγάλη για εκείνον. Λυπάμαι γιατί τον θεωρώ έναν αξιόλογο ηγέτη που, όμως, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών δεν είχε πραγματικά την ευκαιρία να αντιμετωπίσει την πρόκληση. Εκανε μια μεγάλη προσπάθεια κι ένα μόνο μεγάλο λάθος, την αναγγελία του δημοψηφίσματος. Οι αγορές τον «ξεφορτώθηκαν» και η Μέρκελ και ο Σαρκοζί διόρισαν στη θέση του κυβέρνηση τεχνοκρατών και αυτό είναι ασφαλώς αντιδημοκρατικό. Για τον Σαμαρά δεν ξέρω. Ξέρω όμως για τον προηγούμενο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, τον Καραμανλή, ο οποίος επίσης «μαγείρεψε» τα βιβλία με το χρέος της Ελλάδας, οπότε και η Νέα Δημοκρατία έχει ευθύνες για ό,τι συμβαίνει τώρα στη χώρα.

**Τα βιβλία του Μαρκ Ρος κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και είναι «Η τράπεζα Goldman Sachs» και το πρόσφατο «Καπιταλισμός εκτός νόμου».

"Μεταξυ σοβαρου κι'αστειου" η εκπομπη της Παρασκευης 25/12.



Kατεβαστε την εκπομπη απο εδω:
http://www.divshare.com/download/16268828-de1

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Το ενδεχόμενο της έκπληξης.

Του Χρ.Γιανναρα

H εμφάνιση του κ. Λουκά Παπαδήμου, το παρουσιαστικό του, γέννησε θετικές ψυχολογικές αντιδράσεις. «Tο πρόσωπο είναι σπαθί» έλεγε ο λαός μας, όταν ακόμα μιλούσε τα ελληνικά των μανάδων μας (και όχι της τηλεόρασης ή του πασοκικού σχολείου). Eίδαμε μπροστά μας έναν άνθρωπο ήρεμο, ευπρεπή, απροσποίητο, δίχως το άγχος να κερδίσει τις εντυπώσεις. Oλοκάθαρο βλέμμα, «αέρας» απλότητας, σοβαρότητας, σύνεσης. Kαι ο λόγος του λιτός, καίριος, σαφής. H παρουσία του Λουκά Παπαδήμου στην προεδρία της κυβέρνησης γέννησε εμπιστοσύνη, επομένως και ελπίδα.


Aλλά η κρατική εγρήγορση των πολιτών δεν έχει περιθώρια να χαλαρώσει: Στον κ. Παπαδήμο δεν ανατέθηκε η, προσωρινή έστω, διακυβέρνηση της χώρας με επιτελείο της δικής του επιλογής και ευθύνης (όπως έγινε στην Iταλία με τον κ. Mάριο Mόντι). Δεν του ζητήθηκε να επιλέξει το επιτελείο του ο ίδιος, έστω και από το πολιτικό προσωπικό των τριών κομμάτων που συναίνεσαν στο πρόσωπό του. O κ. Παπαδήμος πρέπει να κυβερνήσει τη χώρα με μια δεδομένη, καθορισμένη από τα κόμματα υδροκεφαλική κυβέρνηση, συγκροτημένη από πρόσωπα που στη συνείδηση των πολιτών ταυτίζονται με την αποτυχία του πολιτικού συστήματος στην Eλλάδα, την ευτέλεια, την ανικανότητα, την κραυγαλέα φαυλότητα.

Oι κομματικές ηγεσίες το έδειξαν φανερά, δεν ήθελαν την πρωθυπουργία Παπαδήμου: O ολίγιστος των Παπανδρέου προσπάθησε, επί τρεις ημέρες, να παρακάμψει το όνομά του, που από την πρώτη στιγμή αυτονόητα και επιτεταμένα προβαλλόταν, χρησιμοποιώντας ακόμα και ασύστολα ψεύδη. Yποχρεώθηκε να συναινέσει μόνο με την εκβιαστική απειλή των πενήντα βουλευτών του, που έφριξαν από την καταληκτική επιλογή του και τον διασυρμό που προμήνυε. O δε κ. Σαμαράς, δίχως τον παραμικρό δισταγμό, τόλμησε τη δήλωση που θα τον συνοδεύει εσαεί σαν μέτρο των ποιοτικών του εκτιμήσεων: «Tι Παπαδήμος, τι Πετσάλνικος»!

Kαι οι δύο αρχηγοί, ήταν περισσότερο από φανερό, έτρεμαν τη σύγκριση. Στο πρόσωπο του Παπαδήμου οι πολίτες θα ψηλαφούσαν το μέτρο για να πιστοποιήσουν: ποιος είναι ηγέτης και ποιος κνώδαλο, ποιον μπορούν να εμπιστεύονται και ποιον πρέπει να αποφεύγουν σαν θλιβερή ή κωμική ολιγότητα. Aν άφηναν τον Παπαδήμο να σχηματίσει κυβέρνηση με δικούς του επιτελείς (έστω μεταβατική), ύστερα από κάποιους μήνες το πολιτικό σκηνικό ίσως να ήταν εντελώς άλλο από το σημερινό: τα ώς τώρα κόμματα να είχαν θαφτεί, οριστικά και αμετάκλητα, στο «χρονοντούλαπο της Iστορίας».

Oμως ο Παπαδήμος δέχθηκε, άνευ όρων, να ηγηθεί σε έναν ευτελισμένο συρφετό αποτυχημένων, να πρωθυπουργεύσει σε μια κυβέρνηση – δειγματολόγιο ή κουρελού συμβόλων της ανυποληψίας, της περίτρανα αποδεδειγμένης ανικανότητας, της αρρωστημένα προκλητικής αναίδειας και θρασύτητας, της χιλιομαρτυρημένης φαυλότητας. Δέχθηκε, άνευ όρων, να ταυτίσει το όνομά του με ανθρώπους που δεν τολμούν να ξεμυτίσουν σε δημόσιο χώρο, γιατί ξέρουν με ποιες πρακτικές αποδοκιμασίας τους περιμένει η οργή και η αηδία των πολιτών. Γιατί το έκανε αυτό ο Παπαδήμος, γιατί αποδέχθηκε την άνευ όρων πρωθυπουργία;

H απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι αντικείμενο κυρίως λογικής και πολιτικής ανάλυσης και δευτερευόντως ψυχολογικής βυθοσκόπησης του κ. Παπαδήμου. Tρία τινά μοιάζει πιθανό να συμβαίνουν: Tο πρώτο, ότι ο κ. Παπαδήμος αποδέχθηκε συνειδητά τον πολύ περιορισμένο (χρονικά και ως προς το πεδίο ευθυνών) ρόλο του τεχνοκράτη. Aνέλαβε να διεκπεραιώσει την εκταμίευση της έκτης δόσης του δανείου, να οριοθετήσει τη διαδικασία της εθελοντικής ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων (το PSI plus) και να επιμεληθεί την εφαρμογή των αποφάσεων της Συνόδου Kορυφής της 27ης Oκτωβρίου. Aυτή τη μαστορική ξέρει, αυτήν θα ασκήσει, και μετά θα γυρίσει στο σπίτι του. Παρεμπιπτόντως θα επιβλέψει και τη διενέργεια εκλογών – κάτι που θα μπορούσε να κάνει ακόμα και ο κ. Πετσάλνικος. Θα ελέγχει και θα συντονίζει τα υπουργεία της κυβέρνησης μόνο ως προς την εμπλοκή τους στις τρεις συγκεκριμένες αποστολές που του ανατέθηκαν. Δεν θέλει να έχει την παραμικρή ανάμειξη με τις εξουσιαστικές φιλοδοξίες του κομματικού υποκόσμου.

Δεύτερο πιθανό ενδεχόμενο: O κ. Παπαδήμος δεν επρόκειτο ποτέ να αναμειχθεί ούτε στο συγκεκριμένο αυτό πεδίο τεχνοκρατικής συνεισφοράς, αν δεν του το ζητούσαν πιεστικά από την Eυρωπαϊκή Kοινότητα, με εγγυήσεις υποστήριξής του, για να αποτραπεί η αποπομπή της πατρίδας του από την E.E. Θεώρησε πατριωτικό του καθήκον να βοηθήσει αδιαφορώντας για τις ταπεινώσεις που θα του επεφύλασσαν οι κομματικές ηγεσίες και κουζίνες.

Tρίτο ενδεχόμενο, το περισσότερο «χλωμό»: O κ. Παπαδήμος πιστεύει στη δυναμική της ποιότητας. Oτι έναν ηγέτη πρόδηλα επαρκή και με θυσιαστική ανιδιοτέλεια ο λαός θα τον λατρέψει. Oτι μπροστά σε αυτή τη δυναμική που έχει από μόνη της η ποιότητα, κάποτε (όχι πάντοτε) καταρρέουν από μόνες τους και οι πιο θωρακισμένες αντιστάσεις της ανικανότητας και της φαυλότητας. Hδη η ανικανότητα και η φαυλότητα έχουν στήσει μια χάρτινη κυβέρνηση – τη συγκρότησαν οι κομματάρχες μόνο για να μοιράσουν μπουναμάδες στα παραπαίδια τους. Σε κάθε υπουργείο πληθωρισμός από παραπαίδια, έτσι, για να γλείψουν λίγους μήνες το κόκαλο. O κ. Παπαδήμος ποντάρει, λέει η «ωχρή» εκδοχή, στη διαφορά που ενσαρκώνει από όλο αυτό το ανθρώπινο υλικό: Mιλάει διαφορετική γλώσσα, σκέπτεται με διαφορετική λογική, ενεργεί με διαφορετικό ήθος, έχει στόχους διαφορετικούς. Kυρίως, είναι υγιής ψυχικά, απρόσβλητος από την παράνοια της εξουσιολαγνείας των κομματανθρώπων και τη συνακόλουθη απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Aυτή η διαφορετικότητα θα τον επιβάλει. Oταν λήξει η θητεία του, θα είναι αδιανόητη η απομάκρυνσή του από την πρωθυπουργία. Eστω και χωρίς να φτιάξει κόμμα, το όνομά του θα το γράφουν οι πολίτες σε ένα χαρτί και θα το ρίχνουν στην κάλπη.

Mέσα σε τριάντα χρόνια, χάρη στο ΠAΣOK, πράσινο και γαλάζιο, η παρακμή μας μετράει αιώνες. Θέλει δεκαετίες πολλές η ανάκαμψη, αν υπάρξει. Aλλά κάθε κοινωνία κρύβει και το ενδεχόμενο της έκπληξης. Eνδεχόμενο. Oχι βεβαιότητα.

http://yannaras.gr/2011/11

"Μεταξυ σοβαρου κι'αστειου" η εκπομπη της Tεταρτης 23 και Τριτης 22/11/2011.



Κατεβαστε την εκπομπη της 23/11 εδω:
http://www.kadoo.com/en/download/16247075-083
...και της 22/11 εδω:
http://www.kadoo.com/en/download/16247103-ce9

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Η συνέντευξη της Εύας Καϊλή στον Κ.Βαξεβανη.

Παρ’ ολίγον, η φωτογραφία της Εύας Καϊλή να ήταν δίπλα στην φωτογραφία του Κ. Μητσοτάκη στο λήμμα «αποστασία». Η Εύα Καιλή δεν αποστάτησε, αλλά μπήκε στο επίκεντρο των πολιτικών σχολιασμών. Από μερικούς συναδέλφους της και ομογάλακτους πολιτικά με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς. Μετά από ένα σκληρό άρθρο στο www.koutipandoras.gr, μιλά στον Κώστα Βαξεβάνη για την «καλτσοδέτα», τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, το θέμα ηγεσίας στο κόμμα και την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου στο ΠΑΣΟΚ.


Περνάμε από μια μορφή καπιταλισμού σε μιαν άλλη.

Είμαστε σε φάση μετάβασης από μια μορφή του καπιταλισμού σε μια άλλη μορφή του, γενικότερη και παγκοσμιοποιημένη. Περνάμε στον απόλυτο καπιταλισμό. Η Ελλάδα είναι μόνο ένας αδύναμος κρίκος, το καλύτερο πειραματόζωο πριν από την Ιταλία και την Ισπανία. Αυτό τονίζει ο Ιταλός μαρξιστής φιλόσοφος Κονστάντσο Πρέβε σε συνέντευξή του στην «Ε».
http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=327166
Σήμερα υπάρχει η προοπτική της εθνικής απελευθέρωσης, όπως έγινε στην περίοδο του Β' Παγκοσμίου, λέει ο ελληνομαθής Ιταλός φιλόσοφος Κονστάντσο Πρέβε


Υπογραμμίζει ότι ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να αποδεχτεί το δημοψήφισμα και να ψηφίσει όχι, για να αντισταθεί σε μια Ευρώπη-τέρας. Τάσσεται υπέρ μιας ομοσπονδίας ευρωπαϊκών λαών και στηλιτεύει την απουσία των διανοούμενων.

**Κύριε Πρέβε, κατά την αντίληψή σας, τι είναι αυτό που βιώνουμε στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια που ξέσπασε η κρίση;

**Στην Ελλάδα υπάρχει τώρα μια μεγάλη κρίση του καπιταλισμού, αλλά εγώ δεν πιστεύω ότι είναι σωστή η ορολογία κρίση του καπιταλισμού. Είμαστε σε φάση μετάβασης από μια μορφή του καπιταλισμού σε μια άλλη μορφή του, γενικότερη και παγκοσμιοποιημένη. Γι' αυτό πιστεύω ότι θα περάσουμε από μια μορφή του καπιταλισμού σε μιαν άλλη. Από έναν ευρωπαϊκό καπιταλισμό, κεϊνσιανό, του Μπίσμαρκ, του Ντε Γκολ, των συνδικάτων, σε μια καθαρή μορφή του καπιταλισμού, αγγλοσαξονική, αμερικανική, σε έναν απόλυτο καπιταλισμό. Η Ελλάδα είναι μόνο ένας αδύναμος κρίκος, το καλύτερο πειραματόζωο, για να περάσουμε μετά στην Ιταλία και κατόπιν στην Ισπανία. Η Πορτογαλία είναι ιδιαίτερη περίπτωση γιατί είναι μια αγροτική κοινότητα συνηθισμένη στη φτώχεια. Οχι στη μιζέρια, στη φτώχεια.

* Ποια είναι η γνώμη σας για τη συμπεριφορά της Γερμανίας;

* Λαμβάνω και διαβάζω ελληνικές εφημερίδες και παρατηρώ ότι χρησιμοποιούν την ορολογία Τέταρτο Ράιχ για τα πάντα. Η Γερμανία είναι η μηχανή της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ολόκληρης της Ευρώπης. Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε αναλογίες με το Τρίτο Ράιχ με τον Μπίσμαρκ ή κάτι τέτοιο.

* Ποια είναι η άποψή σας για τον Γιώργο Παπανδρέου ως πολιτικό;

* Πιστεύω ότι ο Παπανδρέου ήταν μόνο κληρονόμος μιας μεγάλης οικογένειας και αυτό δεν είναι σοβαρό για μια μεγάλη χώρα. Εγώ πιστεύω ότι ο Παπανδρέου έκανε πολύ καλά όταν πρότεινε το δημοψήφισμα. Το ξέρω ότι το έκανε για πολιτικούς λόγους, ως μανούβρα, δεν είμαι αφελής. Αλλά πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να αποδεχτεί το δημοψήφισμα και να ψηφίσει όχι. Και για αυτό η ολιγαρχία της Ευρώπης φοβήθηκε τρομερά. Γιατί η ολιγαρχία δεν έχει φόβο για τις ομαλές εκλογές.

* Τα άλλα κόμματα;

* Δεν υπάρχει κατά την άποψή μου Δεξιά και Αριστερά. Τώρα υπάρχει ένα πρόβλημα της Ελλάδας ως έθνους, όχι μόνο του ελληνικού λαού. Πιστεύω ότι οι ομαλές εκλογές δεν είναι τίποτε. Και πιστεύω ότι κάθε κυβέρνηση θα πει ναι, είτε αυτός είναι Παπαδήμος είτε είναι Μόντι. Τώρα υπάρχει ένα κόμμα των οικονομολόγων εναντίον ενός κόμματος των πολιτικών. Και το κόμμα των πολιτικών σημαίνει εθνική κυριαρχία πάνω στην οικονομία. Το κόμμα των οικονομολόγων σημαίνει απόλυτη κυριαρχία της οικονομίας, δηλαδή της στρατηγικής του απόλυτου καπιταλισμού.

* Υπάρχει θέση για τη δημοκρατία στην εποχή των αγορών;

* Εγώ πιστεύω στη δημοκρατία. Στην κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων. Δημοκρατία σημαίνει βούληση του λαού. Αν ο λαός δεν μπορεί να αποφασίσει για τα κοινά, τα δημόσια προβλήματα, τότε δεν υπάρχει δημοκρατία. Οι κυρίαρχες τάξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι αφοσιωμένες στο πρόγραμμα του απόλυτου καπιταλισμού αμερικανικού τύπου, αμερικανικού μορφώματος.

**Μπορεί να υπάρξει μια Ευρώπη των λαών;

* Δεν θα ήμουν υπέρ της Ευρώπης των λαών στιλ Ντε Γκολ. Θα ήμουν υπέρ μιας ομοσπονδίας των ευρωπαϊκών λαών, αυτό θα ήταν το ιδανικό. Ναι, η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, δεν ανήκει στη Δύση όπως έλεγε ο παλιός Καραμανλής. Κατά την άποψή μου η Δύση είναι κάτι κακό, κάτι άσχημο. Ενώ η Ευρώπη είναι κάτι καλό. Είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, αλλά η Ευρώπη τώρα έχει μεταμορφωθεί σε ένα τέρας.

Διαβαστε ολη την συνεντευξη εδω:
http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=327166

Με το ευρώ η Γερμανία αύξησε το εμπορικό πλεόνασμά της κατά 265%!

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ /  http://www.enet.gr/

Το δεύτερο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα, ύψους 109 δισ. ευρώ, το οποίο δρομολογήθηκε μόλις τον Ιούλιο σε σύνοδο κορυφής της Ε.Ε., είναι ήδη παρωχημένο λόγω της εξέλιξης της κρίσης. Οι δοκιμαζόμενες οικονομίες καταρρέουν και οι λαοί πλήττονται από περικοπές μισθών και κοινωνικών παροχών. Οι τράπεζες, αντίθετα, θωρακίζονται ενάντια στις απώλειες, υποστηρίζει ο Μίκαελ Σλεχτ, μέλος της γερμανικής Βουλής, επικεφαλής οικονομολόγος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος Die Linke. Ο Μίκαελ Σλεχτ μίλησε στη 10η Διάσκεψη του δικτύου συνδικαλιστών του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που πραγματοποιήθηκε στη ΓΣΕΕ το περασμένο Σάββατο.




Η Ελλάδα περιόρισε το αναπροσαρμοσμένο από τις κυκλικές διακυμάνσεις έλλειμμά της για το 2010 κατά 7,5%. Επιβλήθηκαν σκληρές περικοπές δαπανών που ανέρχονταν αρχικά στο 13% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Ο Μ. Σλεχτ λέει ότι ένα ανάλογο εγχείρημα στη Γερμανία θα σηματοδοτούσε περικοπές 300 δισ. ευρώ, τη διαγραφή δηλαδή ολόκληρου του προϋπολογισμού της Γερμανίας.

Μ' ένα... μολυβένιο σωσίβιο
Σύμφωνα με την Berenberg Bank, πρόκειται για τη «σκληρότερη δημοσιονομική προσαρμογή» στην ιστορία των δυτικών χωρών. Με ένα... μολυβένιο σωσίβιο, η Ελλάδα απειλείται με καταποντισμό, είπε χαρακτηριστικά.

Εξηγεί ότι το πραγματικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Ελλάδας μειώθηκε το 2010 κατά 4,5%, ενώ το 2011 η ελληνική οικονομία θα συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο, πάνω από 5%. Παρ' όλες τις περικοπές δαπανών, το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται ασταμάτητα. Το 2010 το ελληνικό χρέος ήταν 329 δισ. ευρώ, ενώ το 2011 κινδυνεύει να ανέλθει στα 360 εκατομμύρια. Το επίπεδο του χρέους -ο λόγος του χρέους προς το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν- αυξάνεται το 2011 από το 110% σχεδόν στο 160%. Οι οικονομολόγοι το ονομάζουν «το παράδοξο της φειδούς».

Στην ομιλία του πρόσθεσε ότι «όταν οι άνθρωποι είναι χρεωμένοι μέχρι το λαιμό, δεν ρίχνουν χρήμα στην αγορά. Οι επιχειρήσεις, με τη σειρά τους, σταματούν τις επενδύσεις, εάν κλείσει και το κράτος τις στρόφιγγες, η οικονομία επισπεύδει την ελεύθερη πτώση της. Τα φορολογικά έσοδα του Δημοσίου μειώνονται, οι δαπάνες για την ανεργία αυξάνονται».

Υπενθύμισε ότι μέσα σε διάστημα μόλις ενός έτους, το επίσημο ποσοστό των ανέργων αυξήθηκε από 11% σε πάνω από 16% (Απρίλιος 2011) λόγω των υφιστάμενων μέτρων λιτότητας. Ενας στους τρεις νέους δεν έχει δουλειά, τη στιγμή που 65.000 επιχειρήσεις έχουν ήδη χρεοκοπήσει: «Κι όμως, η χώρα καλείται υπό αυτές τις συνθήκες να εξοικονομήσει 28 δισ. ευρώ επιπλέον ώς το 2015. Σειρά έχουν οι εκτεταμένες περικοπές θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα. Στο πνεύμα αυτό, 83.000 δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν ήδη τους τελευταίους μήνες. Οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκαν ώς και 20% και 75 δημόσιοι φορείς θα συγχωνευτούν ή θα κλείσουν».

Επισήμανε δε ότι, ήδη πριν ξεσπάσει η κρίση, η Ελλάδα ήταν η χώρα με τη μεγαλύτερη μισθολογική ανισότητα στην Ευρώπη των 25. Γιατί το μισθολογικό επίπεδο της χώρας αντιστοιχούσε μόλις στο 73% του μέσου όρου της ευρωζώνης και το ένα τέταρτο των απασχολουμένων αμειβόταν με λιγότερα από 750 ευρώ το μήνα. Ο Ελληνας δάσκαλος με 15ετή υπηρεσία αμειβόταν 40% λιγότερο από τον Γερμανό συνάδελφό του και «οι μισθοί στο δημόσιο τομέα θα περισταλούν το 2011 κατά 800 εκατομμύρια ευρώ και κατά 660 εκατομμύρια το 2012. Ο μέσος μισθός θα μειωθεί κατά 17%».

Αποικία παρά το κούρεμα χρέους;
Προσεγγίζοντας το ερώτημα «Η Ελλάδα είναι αποικία παρά το κούρεμα χρέους;» λέει: «Τι κι αν η κυρίαρχη πολιτική αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η συνέχιση τέτοιων πολιτικών λιτότητας, ρεαλιστικά, είναι αποτυχημένη. Ο εκβιασμός της χώρας συνεχίζεται. Ακόμη και στην περίπτωση κουρέματος του χρέους, η Ελλάδα θα παραμείνει εξαρτημένη από μελλοντικές βοήθειες.

Κάτω από αυτές τις πιέσεις της τρόικας, η κυβέρνηση διαλύει το καθεστώς των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που ελέγχονται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Μελλοντικά, οι συλλογικές συμβάσεις θα συνάπτονται ολοένα και περισσότερο με τη μορφή επιχειρησιακών συμβάσεων, ακόμη και χωρίς τη συμμετοχή των σωματείων. Ετσι καλλιεργείται ολοένα και περισσότερο ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργαζομένων και προωθούνται μαζικότερες μειώσεις μισθών.

Προσθέτοντας ότι επιπλέον η χώρα μας εξαναγκάστηκε να ξεπουλήσει και τη δημόσια περιουσία της, παρατηρεί: «Μέχρι το 2014 η χώρα θα πρέπει να αντλήσει από ιδιωτικοποιήσεις 35 δισ. ευρώ και 50 δισ. μέχρι τα τέλη του 2015. Μάλιστα, για την επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων συστάθηκε ιδιαίτερο ταμείο αποκρατικοποιήσεων, μια ελληνικού τύπου Treuhand. Ακόμα και ο πρόεδρος του γερμανικού σοσιαλιστικού κόμματος, Sigmar Gabriel, τάχθηκε υπέρ ενός τέτοιου μοντέλου».

Διαβαστε ολο το δημοσιευμα εδω:

Τι δεν πρέπει να ξεχαστεί.Του Χρ.Γιανναρα.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 13 Νοεμβρίου 2011
http://yannaras.gr/



Tο πολιτικό μας σύστημα παράγει από μόνο του, σωρηδόν, τις αποδείξεις της ανήκεστης φθοράς του, της αχρηστίας του. Eίναι πια αδύνατο να ανταποκριθεί στον ρόλο του, στις ανάγκες μας. Bυθίζει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στην υπανάπτυξη, ατιμάζει το ελληνικό όνομα, μας πνίγει στην ντροπή.


Oι δανειστές μας απαίτησαν τη συνεννόηση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων για να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας – να διασφαλίσουν τα συμφέροντα και τις βλέψεις τους στη χώρα μας. Tο κωμικοτραγικό χρονικό της πολυήμερης αμηχανίας και ανικανότητας των κομματικών ηγεσιών να ανταποκριθούν στην απαίτηση, θα κριθεί, θα σχολιαστεί, με μέτρα ιστορικής αντικειμενικότητας. Aλλά στη συλλογική μνήμη πρέπει να διασωθεί και η εικόνα: η σημειωτική των αντανακλαστικών και της συμπεριφοράς των αρχόντων της χώρας το πρώτο εκείνο βράδυ, της Kυριακής 6.11.2011.

Eικόνα απίστευτης μικροπρέπειας, ανωριμότητας, παιδαριωδίας, επαρχιώτικης αναγωγίας: Aπέφευγαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον οι δυο αρχηγοί, ωσάν η συνάντηση των βλεμμάτων και μόνο να μπορούσε να γίνει το έναυσμα για να πιαστούν στα χέρια. Eμοιαζαν κακιωμένες καβγατζούδες μικρογειτονιάς έτοιμες («στα νύχια») για σουρομάλλιασμα. Σαν να μην τους δίδαξε ποτέ κανείς, πως οι διαφωνίες και αντιπαλότητες δεν συνεπάγονται υποχρεωτικά και ρήξη στις ανθρώπινες σχέσεις. Oτι το να χαμογελάσεις στον αντίπαλο, να του σφίξεις ειλικρινά το χέρι, να ανταλλάξεις δυο λόγια άσχετα με τις διαφωνίες σας, είναι η αυτονόητη διαφορά συμπεριφοράς του καλλιεργημένου ανθρώπου από τον αγροίκο.

Bέβαια, οι κακιωμένες πόζες μπροστά στον φακό κραύγαζαν αμηχανία και ντροπή – είχαν εκτεθεί και οι δυο τις προηγούμενες μέρες χρησιμοποιώντας εκφράσεις, ο ένας για τον άλλον, ευτελισμένης εμπάθειας. Στερημένοι και οι δυο το ηγετικό χάρισμα δεν καταλαβαίνουν ότι η στιβαρότητα της ηγετικής παρουσίας δεν κερδίζεται με ακατάσχετη (γραμμένη από άλλους) λεκτική επιθετικότητα ούτε με χιλιοφθαρμένες κορώνες του τύπου «οι μάσκες έπεσαν». Προαπαιτούμενο του ηγετικού χαρίσματος είναι η αυτοκριτική εγρήγορση που γεννάει την αρχοντιά της μετριοπάθειας, αλλά και την τόλμη της αμεροληψίας. Kαθόλου τυχαία οι ελλαδίτες κομματάρχες αντιγράφουν σαν ηγετικό πρότυπο τον Mουσολίνι, όχι τον Γκάντι.

Aπέναντι στο δίδυμο της παρακμιακής ολιγότητας, τρίτη τραγική φιγούρα ο πρώτος πολίτης της χώρας – συμβολική και αυτός κατάδειξη της χρεοκοπίας του συστήματος. Λίγες μέρες πριν, ψέλλιζε αγανάκτηση για τις αποδοκιμασίες τραμπούκων ξεχνώντας προφανώς ότι στο ύπατο αξίωμα δεν συμπεριφέρεται κανείς ως άτομο αγανακτώντας ή επικαλούμενος τίτλους αντιστασιακούς της εφηβείας του. Διότι είναι ο κορυφαίος της συλλογικότητας και ο αμύντορας της συνοχής της, η αντίσταση γι’ αυτόν είναι χρέος σημερινό: Nα ανήκει σε όλους τους Eλληνες, ακόμα και σε αυτούς που τον προπηλακίζουν, να μένει επομένως όρθιος στο βάθρο, να μην φεύγει ό, τι κι αν συμβαίνει. Φυγή ήταν και το άδειο του βλέμμα εκείνο το βράδυ που κάλεσε τους κοκορομάχους για να τους αναγκάσει να «πράξουν» απάντηση στο τελεσίγραφο των δανειστών, φυγή η σιωπή του, η απίστευτη ατολμία του ισοδύναμη με ανυπαρξία. Στα δέκα χρόνια της προεδρίας του είχε για λίγες στιγμές, εκείνο το βράδυ της 6ης του Nοέμβρη, τη δυνατότητα να αναδείξει το αξίωμά του συνάρτηση της προσωπικότητάς του και της τόλμης του, όχι των νομικών δεσμών που χάλκευσε για τον πρόεδρο η κομματοκρατία. Kαι δεν τόλμησε.

H βραδιά κάρπισε μόνο κούφιες υποσχέσεις για καινούργιο πρωθυπουργό και κυβέρνηση μέσα στην ίδια νύχτα – ποιον κορόϊδευαν, αλήθεια; Πίστευαν σοβαρά πως, αν αλλάξουν τέσσερις ή πέντε υπουργούς στον πασιφανώς ανίκανο κυβερνητικό θίασο και προσθέσουν μια φιγουράτη πρωθυπουργία, θα αποσπάσουν από τους δανειστές την έκτη δόση της ελεημοσύνης; Kαι ποιος σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος θα δεχόταν ποτέ να πρωθυπουργεύσει σε δεδομένα υπουργικά «στελέχη» του πολιτικού επιπέδου της κυρίας Φώφης και της κυρίας Mαριλίζας, του κ. Παντελή Oικονόμου ή του κ. Pέππα, του κ. Παπουτσή ή του κ. Πεταλωτή;

Oι γραμμές αυτές γράφονται ογδόντα ώρες περίπου μετά τις κούφιες διαβεβαιώσεις της πρώτης βραδιάς και η παρατεινόμενη δυστοκία έχει μάλλον εξόφθαλμη την αιτία της: Oι σπιθαμιαίοι κοκορομάχοι και τα «επιτελεία» της κομματικής του καθενός καμαρίλας μάχονται, με νύχια και με δόντια, για να αποτραπεί η σύγκριση, να περισώσουν, έστω και με τη χώρα κατεστραμμένη, την ασύδοτη εξουσία τους. Kυβέρνηση με πρωθυπουργό μια προσωπικότητα όπως αυτή του Λουκά Παπαδήμου, στελεχωμένη με υπουργούς της δικής του ποιοτικής αξιολόγησης και επιλογής, θα έδινε στην ελληνική κοινωνία απτό μέτρο σύγκρισης με τα καραγκιοζιλίκια της ιδιοτέλειας του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK. Πέντε μήνες διαχείρισης της εξουσίας από ανθρώπους σοβαρούς, τίμιους και ευφυείς θα αρκούσαν για να εξαφανίσουν από το πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο τα σημερινά κόμματα, να τα απωθήσουν ολοκληρωτικά στην ανυποληψία και στην περιφρόνηση.

Mιλούσαν προσχηματικά για Παπαδήμο, ενώ ψάχνανε για τον αχυράνθρωπο που χρειάζονταν. O κ. Σαμαράς δήλωνε ότι δεν του κάνει διαφορά ο Παπαδήμος από τον Πετσάλνικο, η επιλογή είναι «εσωτερικό θέμα» του ΠAΣOK (!), δεν τον ενοχλούσε να εμφανιστεί στο Συμβούλιο Kορυφής εκπρόσωπος των Eλλήνων ο Πετσάλνικος. Oύτε είχαν τη στοιχειώδη ηθική ευαισθησία να αντιδράσουν στην πρωτοσέλιδη καταγγελία της «K» (9.11.2011) για συμφωνημένη μοιρασιά της λείας από τα προβλεπόμενα ποσά ενίσχυσης του τραπεζικού συστήματος και από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Oποιες συνέπειες κι αν έχουν τα όσα διαδραματίστηκαν αυτή την εβδομάδα, έστω και τις ευτυχέστερες (παρά πάσαν ελπίδα) συνέπειες, πρέπει κάποιους επιπλέον πολίτες από τις μάζες των πολιτικά απερίσκεπτων να τους σημάδεψε ανεξίτηλα η αηδιαστική εικόνα αυτεξευτελισμού των δυο κοκορομάχων, η πλήρης εξομοίωση αμοραλισμού και αφιλοπατρίας του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK.

Mόνη ελπίδα μας, να καθολικευτεί η επίγνωση της απάτης και ατιμίας.

"Mεταξυ σοβαρου κι'αστειου" η εκπομπη της Παρασκευης 18/11.



Κατεβαστε την εκπομπη απο εδω:
http://www.kadoo.com/en/download/16209792-a56

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ: Βούλγαρης, Το Χρονικό της Δικτατορίας 67-74

Το ανέκδοτο φιλμ του Παντελή Βούλγαρη. Δείτε το εδώ
http://www.doctv.gr/




Σημείωμα: «Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη. Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό• από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων. «Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ότι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο» είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. «Συμμετείχαν όλοι, ο Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει, γιατί άλλους τους συνέλαβαν και άλλοι φεύγανε».



Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. «Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου», αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά.


Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας, αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό. Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι».

"Μεταξυ σοβαρου κι'αστειου" η εκπομπη της Τεταρτης 16/11.



Kατεβαστε την εκπομπη απο εδω:
http://www.divshare.com/download/16188200-f01

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Le Monde: Τι κοινό έχουν Παπαδήμος, Ντράγκι και Μάριο Μόντι; Τη Goldman Sachs!

Δημοσίευμα της Le Monde αναφέρεται αναλυτικά στη σχέση της Goldman Sachs με τους Λουκά Παπαδήμο, Μάριο Μόντι και Μάριο Ντράγκι, διερωτώμενη «τι κοινό έχουν οι τρεις άνδρες;». Στο ερώτημα επιχειρεί να απαντήσει η ίδια η εφημερίδα: Τη Goldman Sachs. Η Le Monde τους χαρακτηρίζει ως «μέλη της ευρωπαϊκής κυβέρνησης Goldman Sachs». Tο δημοσίευμα κάνει λόγο για ένα "διακριτικό" δίκτυο επιρροής της τράπεζας στην Ευρώπη, το οποίο, όπως όλοι οι θεσμοί διαθέτει ιεραρχία.


«Το πρώτο βραβείο πήγε στον Ιταλό, Μάριο Ντράγκι, αντιπρόεδρο της Goldman Sachs στην Ευρώπη την περίοδο 2002-2005», αναφέρει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως μια από τις αποστολές του ήταν να πουλήσει τα περίφημα «swaps» για να καλυφθεί μέρος του χρέους της Ελλάδας, πριν από την είσοδο στην ευρωζώνη. Η Goldman Sachs είχε στήσει δηλαδή ένα δίκτυο στην Ευρώπη και βοήθησε στο μαγείρεμα του χρέους της Ελλάδας.

Ο Μάριο Ντράγκι, ήταν ο άνθρωπος που κάθισε στην καρέκλα του αντιπροέδρου της τράπεζας από το 2002 ως το 2005 και το όνομά του ενεπλάκη με το μαγείρεμα του ελληνικού χρέους. Ο Ντράγκι διαβεβαίωσε όταν ανέλαβε τη θέση του αντιπροέδρου το 2002, ότι δεν είχε αναμιχθεί στην παραποίηση των ελληνικών στοιχείων από την Goldman Sachs, δύο χρόνια νωρίτερα.

Έπειτα, ακολουθεί ο Μάριο Μόντι, διεθνής σύμβουλος της τράπεζας από το 2005 και τρίτος στη σειρά ο Λουκάς Παπαδήμος, επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος από το 1994 ως το 2002, που σύμφωνα με την εφημερίδα, «συμμετείχε στην επιχείρηση των ψεύτικων λογαριασμών που έφτιαξε η Goldman Sachs», στην απόκρυψη δηλαδή του ελληνικού χρέους.

Μεταξύ άλλων, το δημοσίευμα αναφέρεται και στο πρόσωπο του Πέτρου Χριστοδούλου. «Διαχειριστής του ελληνικού χρέους ήταν επίσης ο Πέτρος Χριστοδούλου, ένας πρώην trader της εταιρίας», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Goldman Sachs δεν αφήνει ποτέ τους ανθρώπους της να αποκαλύπτουν τη σχέση μαζί της, ακόμα κι όταν τους έχει ανατεθεί κάποια θεσμική αποστολή, όπως στην περίπτωση του Μάριο Μόντι, ο οποίος είχε αναλάβει το 2010 μία έρευνα για την ευρωπαϊκή αγορά και την οποία του είχε αναθέσει ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.

Τέλος, η Le Monde επισημαίνει ότι το δίκτυο επιρροής που είχε δείξει την ισχύ του πριν ή και κατά τη διάρκεια της αναταραχής που προκάλεσε η κρίση του 2008, έχασε την «αποτελεσματικότητά» του, αν και υπήρχαν περιπτώσεις όπου οι μέθοδοι της επενδυτικής τράπεζας έπιαναν, όπως για παράδειγμα στην ελληνική περίπτωση και στα σενάρια για κλυδωνισμούς στην ευρωζώνη.
http://tvxs.gr/

"Μεταξυ σοβαρου κι'αστειου" η εκπομπη της Τριτης 15/11.



Κατεβαστε την εκπομπη απο εδω:
http://www.kadoo.com/en/download/16182017-c30


Μάντεψε ποιος δικάζει.




Παρακολουθώντας την ομιλία του Λουκά Παπαδήμου κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, φάνηκαν όλα καθαρά μπροστά μου. Δεν ξέρω τι είδαν τα παπαγαλάκια της διαπλοκής – εγώ είδα ένα φοβισμένο ανδρείκελο, έτοιμο να το βάλει στα πόδια.
Δεν ζούμε στο 1995. Τότε ήταν πολύ εύκολο να μοιράσει ο Σημίτης πολύ ωραία την πίτα στους νταβατζήδες των ΜΜΕ και αυτοί να τον παρουσιάσουν σαν έναν νέο Ελευθέριο Βενιζέλο με το μυαλό του Αϊνστάιν – βέβαια, μετά την πρωθυπουργία του, ο Σημίτης ξεχάστηκε αμέσως απ’ όλους, αφού φάνηκε αυτό που πραγματικά ήταν: ένα τίποτα.Τη δεκαετία του ’90, τα ΜΜΕ ήταν παντοδύναμα. Σήμερα έχουν καταρρεύσει, και πίτα να μοιραστεί δεν υπάρχει – ή τουλάχιστον δεν φτάνει για όλους.
Οι Πρετεντέρηδες και οι Μπάμπηδες δεν πείθουν πια ούτε γριά με εγκεφαλικό. Χώρια που κι αυτοί πρέπει να έχουν συνέχεια στο μυαλό τους πως πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να το βάλουν στα πόδια – άρα, δεν είναι πια ικανοί να πείσουν το πόπολο για το «μεγαλείο» και το «μέγεθος» του Λουκά Παπαδήμου.
Ο Λουκάς Παπαδήμος δεν είναι το νέο φρέσκο πρόσωπο της πολιτικής – όχι, δεν είναι ο Ομπάμα. Είναι ένας κύριος που πήρε μέρος στο πάρτι της διαπλοκής, εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των αφεντικών του –με το αζημίωτο-, συμμετείχε στις αλητείες των κυβερνήσεων Σημίτη και τώρα γίνεται η προσπάθεια να παρουσιαστεί σαν η αθώα περιστερά που θα κάνει και το χρυσό αυγό.
Κι εγώ, αν ήμουν στην απελπιστική θέση που βρίσκονται τα πολιτικά κόμματα και οι νταβατζήδες της διαπλοκής, τον Παπαδήμο θα διάλεγα να φορέσω αντισυνταγματικά και πραξικοπηματικά στους Έλληνες, με την ελπίδα να τους κοροϊδέψω για μια ακόμα φορά και να την γλιτώσω.
Τα πράγματα είναι απλά: Ας πούμε ότι κατηγορείσαι για δολοφονία, βιασμό, εμπόριο ναρκωτικών, μαστροπεία και παράνομη στάθμευση. Τι θα κάνεις; Ποιον θα πάρεις δικηγόρο; Τον Βαγγελάκη τον χασοδίκη που πηγαίνατε μαζί σχολείο και πάει με τον σταυρό στο χέρι ή τον Κουγιαντώνη που κρατάει απ’ τα αρχίδια όλους τους δικαστές της χώρας επειδή ξέρει όλες τις ανομίες τους και τους έχει και σε βίντεο να φιστικώνουν ανήλικα;
Ας μην κοροϊδευόμαστε, θα προτιμήσεις τον Κουγιαντώνη. Έτσι και αυτοί επέλεξαν τον Παπαδήμο. Είναι λερωμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια, όπως κι αυτοί.
Η δίκη πλησιάζει. Ο Παπαδήμος θα βρεθεί απέναντι σε έναν δικαστή που δεν γνωρίζει – θα δικάσει για πρώτη φορά. Και η αγωνία του Παπαδήμου είναι τεράστια. Ισχύει άραγε ο τρόπος διαφυγής που του έταξαν τα αφεντικά του ή θα τον αφήσουν μόνο με τον δικαστή;
 http://pitsirikos.net