Η μεγάλη συγκέντρωση «των εκατό χιλιάδων» δεν ήταν παρά μια αναγνωριστική βόλτα. Μια τυπική επίσκεψη. Για να καταλάβεις, πρέπει να παραμείνεις, να αισθανθείς, να ακούσεις. Υπομονετικά. Όπως το λέει κι ο ποιητής:
http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG954
Αργά το βράδυ ένας πρώην ναρκομανής-φυλακισμένος και νυν άνεργος λέει την ιστορία του στο μικρόφωνο των Αγανακτισμένων. Πέντε λεπτά. Για να δεις μια ζωή να συμπαρασύρεται στην ελεύθερη πτώση του νεοελληνικού ονείρου. Αυτή που δεν διακρίναμε αλλά αισθανόμασταν για χρόνια, με ψεύτικες ασφάλειες.
«Και ξέρετε τι; Ο πατέρας μου είναι αστυνομικός. Εγώ ζω με τη σύνταξή του. Όταν πεθάνει, τι θα κάνω;…». Σιωπή. Και στο τέλος ένα επίμονο χειροκρότημα, που εξαγνίζει το φόβο. Μαζεύουμε σκουπίδια ενώ τον ακούμε και κλαίω. Από χαρμολύπη. Για τα χάλια. Αλλά και για την εμπιστοσύνη του ενός απέναντι στον άλλον που ανθίζει και πάλι.
Οι Αγανακτισμένοι, κάνουν λαϊκές συνελεύσεις κάθε βράδυ. Δεν είναι μια πορεία χωρίς σκοπό, αλλά μια συγκέντρωση που χτίζει βάσεις -όπως οι Ισπανοί που το συζητούσαν 4 μήνες πριν τις καταλήψεις στις πλατείες. Υπάρχει θεματική ατζέντα -συζητάμε, ακούμε, ψηφίζουμε, καταψηφίζουμε- για δράσεις και ιδέες. Και για την εξάπλωση της δημόσιας συζήτησης, της συσπείρωσης, της αλληλεγγύης, στις γειτονιές, στις διπλανές πόρτες.
Εντωμεταξύ πιο πίσω, οι τέντες και οι ομάδες εργασίας πολλαπλασιάζονται από αγανακτισμένους εθελοντές -καθαριότητα, περιφρούρηση, τεχνική υποστήριξη, νομικές συμβουλές, επικοινωνία… Πολλοί μαγειρεύουν και πηγαίνουν στα παιδιά που δουλεύουν εκεί όλη μέρα, φαγητό και λίγο κρασί. Ή ότι ζητάνε μέσω του site. Κάποιοι ρωτάνε: «πείτε μου, πως μπορώ να βοηθήσω;».
Οι γονείς μας, κι εκείνοι τον φίλων μας, τηλεφωνούν και ρωτάνε. «Τι τρέχει εκεί κάτω;», «Οι άνεργοι γιατί δεν κατεβαίνουν;», «Η τηλεόραση γιατί δεν τα λέει;». Μας στέλνουν ποιήματα που ταιριάζουν στην περίσταση. Και μετά νιώθουν ανάγκη να διαδώσουν ότι συμβαίνει. Ώστε να γίνουν οι χιλιάδες, περισσότεροι.
Όχι για να διαμαρτυρηθούμε αλλά για να απαιτήσουμε με αρθρωμένο λόγο. Για να σταματήσουμε το «δεν αλλάζει τίποτα». Για να θάφτουν οι νεκρές λογικές του ενός. Για να ξεκινήσουμε όλοι μαζί να πιστεύουμε. Ο ένας στον άλλον. Και στον εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου