Με αφορμή τη σύλληψη του δήμαρχου Στυλίδας, Απόστολου Γκλέτσου –με τις κατηγορίες της διατάραξης ασφάλειας συγκοινωνιών, της φθοράς ξένης περιουσίας και παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας-, θυμήθηκα κάτι που μου είχε πει μια φίλη ηθοποιός πριν από μερικά χρόνια.
Αυτή η καλή μου φίλη δούλεψε εκείνη τη χρονιά με δυο γνωστούς ηθοποιούς και θιασάρχες – με τον ένα τον χειμώνα, με τον άλλον το καλοκαίρι. Οι ρόλοι που της έδωσαν ήταν εξαιρετικοί και ήταν πολύ καλή.
Και τα δυο θεατρικά έργα ήταν γραμμένα από σπουδαίους συγγραφείς, αλλά οι παραστάσεις δεν είχαν την ίδια τύχη. Η παράσταση του χειμώνα είχε μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, ενώ η παράσταση του καλοκαιριού πήγε άπατη.
Μετά από αυτήν την εμπειρία της με τους δυο ηθοποιούς, η φίλη μου ήταν προβληματισμένη και μου είχε εκφράσει την εξής απορία: «Πώς γίνεται ο ένας να είναι τόσο καλός ηθοποιός και τόσο κακός άνθρωπος, και ο άλλος να είναι τόσο καλός άνθρωπος και τόσο κακός ηθοποιός;».
Δεν είχα κάποια πειστική απάντηση να της δώσω και της είπα πως πρέπει να τους είναι ευγνώμων και να αρκεστεί στο γεγονός ότι και οι δυο της πρόσφεραν την ευκαιρία να πατήσει στο σανίδι και να παίξει - δεν έχουν όλοι οι νέοι ηθοποιοί αυτή την ευκαιρία.
Ο Απόστολος Γκλέτσος είναι ένας κακός ηθοποιός. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να παίζει, αλλά όσες φορές τον είχα δει στο θέατρο σκεφτόμουν πάντα πως εγώ θα έπαιζα καλύτερα. Βέβαια, εγώ δεν έχω την εμφάνιση του Απόστολου Γκλέτσου.
Τώρα ο Απόστολος Γκλέτσος είναι δήμαρχος της Στυλίδας. Μπορεί ένας κακός ηθοποιός να είναι ένας καλός δήμαρχος; Φυσικά και μπορεί – όπως μπορεί ένας κακός ηθοποιός να είναι πολύ καλός άνθρωπος, και ένας καλός άνθρωπος πολύ κακός δήμαρχος. Θα πρέπει, βέβαια, να τον βοηθήσουν και οι δημότες του δήμου Στυλίδας – ο κάθε δήμαρχος είναι η εικόνα του κοινωνικού συνόλου που εκπροσωπεί.
Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Έχω δει ανθρώπους που αντιπαθούσα να κάνουν κάτι μαγικό. Έχω δει ανθρώπους που μου γυρνούσαν τα άντερα να κάνουν την πιο γενναία και ευγενική κίνηση. Βέβαια, έχω δει και το ακριβώς αντίθετο: ανθρώπους που εκτιμούσα να κάνουν εμετικά πράγματα.
Η Μαρία Ρεζάν στο βιβλίο της «Με νοσταλγία... για μια ζωή έτσι, χωρίς πρόγραμμα» αναφέρεται με μεγάλη τρυφερότητα και θαυμασμό στον πρώην σύζυγό της Ανδρέα Ιωσήφ. Ο Ανδρέας Ιωσήφ ήταν υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στη δεύτερη κυβέρνηση Πλαστήρα. Παραιτήθηκε από την κυβέρνηση την ημέρα που εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης. Η πολιτική του καριέρα καταστράφηκε αλλά κέρδισε την εκτίμηση και το σεβασμό των πολιτών.
Στα χρόνια της χούντας, ο Ανδρέας Ιωσήφ εργάστηκε ως τηλεοπτικός σχολιαστής στην ΥΕΝΕΔ. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Ξεκινώντας από τη Μαρία Δαμανάκη –αλλά και πολλά στελέχη της σημερινής κυβέρνησης- και περνώντας στους δικούς μας ανθρώπους, θα μπορούσε κάποιος να καταλήξει στο συμπέρασμα πως μάλλον είναι στη φύση του ανθρώπου να επιθυμεί να βαδίσει στο καλύτερο και τελικά να πηγαίνει ντουγρού για το χειρότερο. Υπάρχουν, βέβαια, και εξαιρέσεις.
Αποκλείεται δηλαδή η πιθανότητα κάποιος από τους σημερινούς –ή τους προηγούμενους- κυβερνώντες να κάνει στο μέλλον κάτι που να ανατρέψει τη σημερινή του εικόνα; Ναι, αποκλείεται. Το γεγονός ότι κανείς τους δεν παραιτήθηκε –μετά τη χρεοκοπία της χώρας- αποδεικνύει πως είναι εντελώς «χαλασμένοι».
Δεν θυμάμαι ποιος είχε πει πως δεν έχει νόημα να είσαι επαναστάτης στα 20, αφού στα 20 όλοι επαναστάτες είναι – το σημαντικό είναι να είσαι επαναστάτης στα 60. Εκεί σε θέλω, μάγκα μου – στα 20 οι ορμόνες κάνουν πάρτι μέσα στο σώμα μας και του δίνουν από μόνες τους μια «επαναστατικότητα».
Η Μαλβίνα Κάραλη είχε γράψει «Άντρας που δεν είναι τώρα, δεν ήταν ποτέ» (νομίζω πως η φράση είναι από κάποια τραγωδία, αλλά δεν είμαι σίγουρος). Αλλάζοντας λίγο τη φράση, θα πω πως «όποιος δεν είναι τώρα, δεν ήταν ποτέ».
Ζούμε σε μια εποχή που ο καθένας μας καλείται να κάνει τις επιλογές του και να αποδείξει ποιος είναι και ποιος θέλει να είναι. Οι δικαιολογίες τελείωσαν. Στη ζωή δεν προχωράς σκύβοντας το κεφάλι και λέγοντας συνέχεια ναι, ούτε κρύβεσαι στα δύσκολα – προχωράς, παίρνοντας θέση και την ευθύνη της θέσης σου.
«Όποιος δεν είναι τώρα, δεν ήταν ποτέ». Κι αυτό ισχύει για όλους μας. Ναι, και για τον Απόστολο Γκλέτσο.
Πέρασε απαρατήρητο αλλά η κίνηση του Απόστολου Γκλέτσου να αφαιρέσει τις πλευρικές μπάρες του αυτοκινητόδρομου -για να περνούν οι μόνιμοι κάτοικοι- ανέδειξε το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας και έστειλε την κυβέρνηση στα σκουπίδια.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο Απόστολος Γκλέτσος είναι ο νέος δήμαρχος Στυλίδας. Αποφασίζει να ανοίξει τον παράδρομο της εθνικής οδού, ώστε να περνούν οι δημότες του δήμου Στυλίδας και να πηγαίνουν στα χωράφια τους ή στις δουλειές τους, χωρίς να πληρώνουν διόδια – οι κάρτες ελεύθερης διέλευσης για τους κατοίκους της Στυλίδας δεν έχουν ανανεωθεί μετά το τέλος του έτους και οι δημότες είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν διόδια, για να μετακινηθούν μέσα στα όρια του δήμου.
Ο Απόστολος Γκλέτσος γνώριζε πως η κίνησή του να αφαιρέσει τις μπάρες δεν είναι νόμιμη – αν και ήξερε πως είναι λογική και «δίκαιη» για τους δημότες. Επίσης, γνώριζε ότι θα συλληφθεί. Αν δεν το ξέρει, θα ήθελα να τον ενημερώσω πως δεν μπορούν να του κάνουν τίποτα - το δικαστήριο δεν μπορεί να τον καταδικάσει και θα αφεθεί ελεύθερος.
Αμέσως μετά τη σύλληψη του Απόστολου Γκλέτσου, το υπουργείο Υποδομών ανακοινώνει πως εξασφάλισε τα κονδύλια για να προχωρήσουν οι απαλλοτριώσεις για τους παράπλευρους δρόμους, ενώ, παράλληλα, ανακοινώνει πως συμφώνησε με την κατασκευάστρια κοινοπραξία για την έκδοση-ανανέωση χιλίων καρτών, ώστε να περνούν ελεύθερα οι κάτοικοι της περιοχής από τα διόδια.
Γιατί υπήρξε τόση πρεμούρα από την κυβέρνηση να λυθεί το πρόβλημα αμέσως μετά τη σύλληψη του Απόστολου Γκλέτσου; Μα είναι απλό: επειδή ξέρουν πως το δικαστήριο δεν μπορεί να τον καταδικάσει. Στην Ελλάδα του 2010, δεν μπορεί να καταδικαστεί σχεδόν κανείς.
Φαντάζεται κάποιος να επιβληθεί χρηματική ποινή ή ποινή φυλάκισης στον Απόστολο Γκλέτσο ή σε κάποιον άλλο δήμαρχο που παίρνει το νόμο στα χέρια του και κάνει το αυτονόητο για τους δημότες του; Θα μπορούσε να συμβεί, αλλά όχι σε μια χώρα που χρεοκόπησε και κανείς δεν δικάστηκε για τη χρεοκοπία της. Όταν οδηγείς έναν λαό στην εξαθλίωση -χωρίς κανείς να έχει βρεθεί στη φυλακή-, δεν μπορείς να καταδικάσεις έναν δήμαρχο που αφαίρεσε τις μπάρες, για να περνούν οι δημότες. Δεν γίνεται να κόβουν βόλτες ανενόχλητοι ο Καραμανλής και ο Σημίτης, και να φυλακίσεις τον Γκλέτσο. Θα ξεσηκωθούν και οι τοίχοι. Δεν θέλει και πολύ μυαλό.
Η ασυλία που έχουν οι πολιτικοί που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία έχει σαν αποτέλεσμα να έχουν ασυλία όλοι. Μπροστά στη χρεοκοπία της χώρας, όλα τα άλλα αδικήματα μοιάζουν με πταίσματα και παιδικές ζαβολιές. Ουσιαστικά, η Δικαιοσύνη έχει απονομιμοποιηθεί. Αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζεται μόνο με έναν τρόπο: με το να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη εκείνοι οι πολιτικοί που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και –φυσικά- να απομακρυνθούν από την πολιτική σκηνή. Δεν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που να χρεοκόπησε και να συνέχισαν την πολιτική τους καριέρα αυτοί που την χρεοκόπησαν.
Τα καθεστωτικά ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια μας βομβαρδίζουν καθημερινά με λίστες γιατρών που φοροδιαφεύγουν, καταστηματαρχών που δεν κόβουν αποδείξεις και διάφορων άλλων, για να μας πείσουν πως θα βασιλεύσει η νομιμότητα. Είναι έξυπνο να πετάς την μπάλα στην εξέδρα, αλλά η χώρα έχει χρεοκοπήσει και μεγάλο τμήμα του πληθυσμού οδηγείται στην εξαθλίωση, οπότε η πρώτη σκέψη που κάνουν πια οι πολίτες είναι πως μέσα σε αυτές τις λίστες δεν υπάρχουν λίστες με ονόματα πολιτικών, καναλαρχών, εκδοτών, μεγαλοεπιχειρηματιών και τηλεδημοσιογράφων.
Ο Θόδωρος Πάγκαλος δήλωσε πως «μαζί τα φάγαμε» και κάποιοι πολιτικοί νόμισαν πως το θέμα έληξε εκεί – νόμισαν πως η δίκη για τη χρεοκοπία της χώρας έγινε από τον κ. Πάγκαλο και εκδόθηκε μάλιστα και ετυμηγορία. Όμως, ο κ. Πάγκαλος δεν είναι δικαστής – μάλλον είναι κατηγορούμενος και οι κατηγορούμενοι δεν είναι στην έδρα αλλά στο εδώλιο. Αν ο κ. Πάγκαλος μπορεί να βγάζει δικαστικές αποφάσεις, τότε μπορεί να το κάνει αυτό και ο Γκλέτσος, κι εσείς, κι εγώ. Κι αν ο κ. Πάγκαλος έχει βουλευτική ασυλία, τότε έχουμε ασυλία όλοι. Αφού «μαζί τα φάγαμε». Άρα, ένοχοι όλοι – και βέβαια, αθώοι όλοι.
Όταν ο κ. Πάγκαλος δήλωσε πως «μαζί τα φάγαμε» παραδέχτηκε δημοσίως πως «έφαγε». Περιέργως, κανένας εισαγγελέας δεν ευαισθητοποιήθηκε από αυτή του τη δήλωση και δεν παρενέβη. Εκτός, αν στο «μαζί τα φάγαμε» περιλαμβάνονται και οι δικαστικοί. Για να μην υπάρξει καμία αντίδραση από το δικαστικό σώμα, μπορούμε να υποθέσουμε πως μάλλον έτσι θα είναι.
Δεν ξέρω αν ήταν στις προθέσεις του Απόστολου Γκλέτσου να αφαιρέσει τις μπάρες για να δείξει πως στη χώρα δεν υπάρχει Δικαιοσύνη -και πως δεν μπορεί να υπάρξει με αυτούς τους πολιτικούς-, αλλά το κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο.
Ζούμε σε μια χώρα, όπου, επειδή οι πολιτικοί έχουν αποφασίσει πως πρέπει να μένουν ατιμώρητοι, ουσιαστικά δεν υπάρχουν νόμοι, δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη και δεν τιμωρείται σχεδόν κανένας. Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Η ατιμωρησία των πολιτικών επιβάλλει ατιμωρησία για όλους – προπαντός ισότητα. Σύντομα θα αντιληφθούν όλοι πόσο επικίνδυνο είναι αυτό.
Η χρεοκοπία ήταν το πρώτο έγκλημα. Η απόλυτη ανομία είναι το δεύτερο. Κι αν για τη χρεοκοπία η δικαιολογία των κυβερνώντων είναι πως «μαζί τα φάγαμε», για τον εξευτελισμό και την κατάργηση της Ελληνικής Δικαιοσύνης ο λογαριασμός θα έχει πάνω μόνο τα δικά τους ονόματα.
(Εκτός από την άμεση αντίδραση της κυβέρνησης για την ικανοποίηση των αιτημάτων των δημοτών της Στυλίδας αμέσως μετά τη σύλληψη του δημάρχου τους, δεν είναι τυχαίο και το γεγονός πως η απόφαση του Απόστολου Γκλέτσου να πάρει το νόμο στα χέρια του και να αφαιρέσει τις μπάρες δεν προβλήθηκε ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ. Πολιτικοί, καναλάρχες και τηλεδημοσιογράφοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και τρέμουν στην ιδέα της αυτοδικίας – γι’ αυτό κυκλοφορούν με δέκα μπράβους ο καθένας. Αν ο Απόστολος Γκλέτσος συνεχίσει να δίνει το κακό παράδειγμα στους πολίτες, θα προσπαθήσουν να τον λοιδορήσουν και να τον παρουσιάσουν ως γραφικό. Σε αυτή τους την προσπάθεια, θα βρουν συμμάχους αρκετούς πολίτες που έχουν πιάσει τους καναπέδες και ακυρώνουν συστηματικά όποιον προσπαθεί να κάνει κάτι – είναι γνωστό πως η χώρα μας κατοικείται αποκλειστικά από παρεξηγημένες μεγαλοφυίες.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου