Εντάξει ούτε ειδικός είμαι, ούτε πολιτικός συντάκτης, ούτε «πηγές» έχω, μπορώ όμως να καταλάβω τα βασικά. Όταν λοιπόν μετά από έναν ολόκληρο σχεδόν χρόνο Μνημονολογίας, θα πτωχεύσουμε, δεν θα πτωχεύουμε, θα μας δώσουν και την τρίτη δόση τώρα που θα ξανάρθουν, θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, θα κινηθεί καθόλου η αγορά, θα κάνουμε γιορτές φέτος – ξαφνικά βγαίνει ο Πρωθυπουργός της «τακτοποίησης» και του «οφείλουμε να τιμήσουμε την υπογραφή που βάλαμε στο Μνημόνιο» και λέει «θα σας σούρω σε εκλογές αν δεν ψηφίσετε αυτούς που διάλεξα εγώ και η πολύ στενή παρέα μου», λίγο αγριεύει το πράγμα. Τι εννοεί; Οι επαναληπτικές του «Καλλικράτη» είναι την Κυριακή 14 Νοεμβρίου, 40 ακριβώς μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Πώς την έχει δει; Θα πάει για εκλογές την Κυριακή ανάμεσα Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά που μένουν ανοιχτά τα καταστήματα μήπως και συνδυάσουμε κάλπη και ψώνια; Όχι ασφαλώς. Δεν θα πάει για εκλογές στις γιορτές.
Αλλά οι γιορτές στην Ελλάδα τελειώνουν με τα Φώτα και τον Αη-Γιάννη στις 7 Ιανουαρίου. Βάλε και τις 40 μέρες που προβλέπει το Σύνταγμα, πάμε για Κυριακή 20 Φεβρουαρίου. Μέχρι τότε τι θα γίνει; Θα σουρνόμαστε αερολογώντας στα κανάλια και θα απειλούμε Θεούς και δαίμονες με τις καταστροφές που θ’ακολουθήσουν αν δεν ψηφιστεί ο ΓΑΠ; Γιατί, το έγραφε ο Παπαχελάς την Τετάρτη, αν δεν πάρει την «άνετη» πλειοψηφία, την «λευκή κάρτα» θα πάει αμέσως ξανά για εκλογές. Ετσι, ενώ δεν θάχουμε να φάμε, να ντυθούμε, να θερμανθούμε, να πληρώσουμε τις βασικές μας υποχρεώσεις (μιλάω για το 80- με 90% του Ελληνικού λαού) θα τρέχουμε στις κάλπες χειμωνιάτικα μέχρι να περάσει το γινάτι του πεισματωμένου πριγκιπόπουλου που θέλει λέει «σαφή και καθαρή εντολή» μέσω του «Καλλικράτη» ότι είμαστε μαζί του, one way or another.
Δεν ξέρω, εγώ είμαι ένας ακόμα ψηφοφόρος, ούτε διπλώματα από το Cambridge διαθέτω, ούτε ξέρω πολλά για τις τεράστιες προόδους που γίνονται σε διάφορους τομείς στα Αμερικάνικα επιστημονικά εργαστήρια, ΜΙΤ και λοιπά. Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως η Ελλάδα δεν αντέχει αυτή την στιγμή να πάει σε εκλογές για κανενός το πείσμα και το γινάτι, για του ενός και του αλλουνού τους πολιτικούς εγωισμούς. Η διακαναλική εκτός από μεγάλη, πολιτικά, αποτυχία, εκτός από προσβολή της δημοσίας αιδούς, ήταν επίδειξη θράσους παιδικού και ανόητου που όμοιά της δεν έχει επαναληφθεί. Ο κόσμος, θα το δούμε στις 7 Νοεμβρίου αν έχω δίκιο, συσπειρώθηκε όχι γύρω από τα δύο μεγάλα κόμματα αλλά γύρω από τον Γιάννη Δημαρά που διεκδικεί με την υποψηφιότητά του μια θέση πολύ ισχυρή, με δύναμη πολύ μεγαλύτερη οποιουδήποτε υπουργού. Πρέπει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να εκφράσουμε δυναμικά και αποφασιστικά τον θυμό και την δυσαρέσκειά μας για την... Μαρία Αντουανέτα στην οποίαν μεταλλάσσεται, δυστυχώς, ο Γ.Α.Π. Πρέπει να του πάμε κόντρα – υπό την πρόϋπόθεση όμως ότι η αποδοκιμασία του ΓΑΠ δεν θα ερμηνευτεί, για κανέναν λόγο και με καμία επιχειρηματολογία, ως «νίκη της Νέας Δημοκρατίας». Είναι και τα δύο μεγάλα κόμματα, όλο το πολιτικό προσωπικό, με ελάχιστες εξαιρέσεις, για τα μπάζα.
Ας λέει ότι θέλει ο Πρωθυπουργός σε όσες «διακαναλικές» γουστάρει. Εμείς, το μεγάλο ποσοστό όσων φτάσουν μέχρι τις κάλπες και δεν κάτσουν σπίτι τους, θα του στείλουμε το μήνυμα ότι φτηνοί εκβιασμοί όχι μόνο δεν περνάνε, αλλά μας θυμώνουν ακόμα παραπάνω. Θέλει να πάει σε εκλογές; Ας πάει. Ο Δημαράς, ο από μηχανής θεός, θα μας κάνει να χαμογελάσουμε αισιόδοξα και να περιμένουμε ραγδαίες εξελίξεις. Ο Γ.Α.Π θα τις ξανακερδίσει πάντως, θέλει δεν θέλει, τις επόμενες εκλογές - και θα είναι πια ο μοναδικός υπεύθυνος για την απόλυτη εξαθλίωσή μας, την πτώχευση και την απελπισία μας.
(Ακούς εκεί; Η ψηφίζεις αυτό που θέλω εγώ, ή βουλιάζω την Ελλάδα στη μέση του Ατλαντικού; Έχουμε χάσει μου φαίνεται εντελώς τη μπάλα, τον μπούσουλα – και κάθε σεβασμό προς την μικρή πατρίδα μας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου