Υπάρχουν πολλές στιγμές που θεωρούνται χαρακτηριστικά παραδείγματα ελληνικού ηρωισμού. Για κάποιους είναι ο πόλεμος του '40, για άλλους η Σουλιώτισα που βουτά στο γκρεμό ή ο Καραγκούνης στο χορτάρι. Θέλω να προσθέσω και άλλη μία. Είναι ο Ελληνας που τρώει «βρώμικο» έξω από το γήπεδο του Μπλουφοντέιν, στο ημίχρονο του αγώνα της Ελλάδας με τη Νιγηρία. Δεν νομίζω ότι θα έτρωγα ποτέ λουκάνικο από καντίνα αφρικανικού γηπέδου. Ας είναι εξουσιοδοτημένη από τη FIFA για να γεμίζει στομάχια φιλάθλων. Ας είναι αναγνωρισμένη και από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Δεν θα δοκίμαζα. Εκείνος, όμως, εκεί. Ευθυτενής, με ματιά που εκπέμπει βεβαιότητα, ωραίος σαν τσολιάς, μπλε σαν καρτούν. Βουτάει το χοτ ντογκ μέσα στο στόμα, παίρνει δύναμη και πριν καν καταπιεί κολλάει τα χείλη στη βουβουζέλα. Φυσάει δυνατά. Το στόμιο της βουβουζέλας γίνεται κίτρινο από τη μουστάρδα και στον ουρανό του γηπέδου αφήνεται ελεύθερος ένας αυθεντικός ελληνικός αναστεναγμός με τη μορφή βραχνού κορναρίσματος.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο ημίχρονο του αγώνα. Ο Σαλπιγγίδης (Vouvouzelidis στη διάλεκτο των Ζούλου) έχει ισοφαρίσει το παιχνίδι, οι Νιγηριανοί παίζουν με δέκα παίκτες και εμείς, αν η γιορτή του ποδοσφαίρου απαιτούσε επίσημο ένδυμα, μπορούμε να χαλαρώσουμε τη γραβάτα. Η διάθεση μας άλλαξε όπως ο καιρός στο Αιγαίο. Η γκρίνια έχει μετατραπεί σε αισιοδοξία, οι Νιγηριανοί έχουν δεχθεί τα πρώτα πειράγματα περί CD, ενώ μία κυρία από την Κύπρο ρωτάει αν τελικά η Αργεντινή έχει καλύτερο παίκτη από το δικό μας το «10» και το «14». Είναι ωραία στην ελληνική κερκίδα. Τόσο ωραία που εντυπωσιάζονται ακόμα και οι Νιγηριανοί. Τα εθνικά γκρουπ επικοινωνούν και ανακατεύονται μεταξύ τους-οι διοργανωτές δεν έχουν την αγωνία να δώσουν χωριστά εισιτήρια. Καλό; Ναι, αρκεί να μην είσαι Νιγηριανός. Διότι ενώ οι συμπατριώτες μας απλώνονται στις καρέκλες, στρώνουν πανό και ανεβαίνουν στα καθίσματα, οι Νιγηριανοί προσέρχονται με ύφος τύπου που έχει κλείσει εισιτήριο στο Μέγαρο εδώ και έξι μήνες. Προφανώς δεν είχαν συγγενείς στην Ελλάδα να τους εξηγήσουν πως είναι τα πράγματα. Ο Νιγηριανός, λοιπόν, μπαίνει στο γήπεδο και προσπαθεί να βρει τη θέση του. Την ίδια θέση την έχει βρει νωρίτερα κάποιος Ελληνας, ο οποίος είναι επάνω της και φυσάει τη βουβουζέλα του. Τι πιο όμορφο; Και τι πιο ελληνικό συνάμα; Ο Νιγηριανός κάτι προσπαθεί να πει. Ο Ελληνας τον κοιτάζει με το ύφος του «καλά είσαι σοβαρός τώρα θέλεις να καθίσουμε και στα αριθμημένα;» και το θέμα διευθετείται με κοινή φωτογράφιση. Τους βρίσκουμε εξωτικούς. Την ίδια άποψη έχουν και αυτοί για μας. Ο ένας φωτογραφίζει τον άλλον. Σας πλάσματα από διαφορετικούς πλανήτες που συναντήθηκαν ξαφνικά. Μόνο που αυτοί έχουν λιγότερες φωτογραφικές μηχανές, καμία με μεγάλο φακό. Περιέργως εμείς φωνάζουμε περισσότερο, μας πηγαίνει και το παιχνίδι. Ομως αυτοί είναι περισσότεροι. Θεωρητικά υπήρχε ένας μικρός φόβος για την εκρηκτικότητα των Νιγηριανών. Βλακείες. Ολα κύλησαν όπως οπουδήποτε στον κόσμο εκτός από το ελληνικό πρωτάθλημα. Οι Ελληνας ψώνιζαν από το πανάκριβο gift shop (20 ευρώ η μπλούζα, 10 ευρώ η βουβουζέλα) και μετά όρμηξαν στο επίσης ακριβό μπαρ με τη μπύρα στα 2 ευρώ και το νερό στο 1.5. Οι Νιγηριανοί την έβγαλαν πιο οικονομικά, δηλαδή ελάχιστοι ψώνισαν από το μπαρ, ενώ προσήλθαν με βουβουζέλα που δεν έχει το σηματάκι της FIFA. Ενας τύπος μου εξηγεί πως μία νίκη στο Μουντιάλ είναι θέμα εθνικής τιμής. Ηθελα να του πω ότι στην Ελλάδα μάθαμε πως όλα έχουν την τιμή τους, πως δεν έγινε και τίποτα αν χάσεις ένα παιχνίδι. Μετά μου είπε το γνωστό: οι φτωχοί άνθρωποι στη Νιγηρία περιμένουν μία νίκη στο Μουντιάλ για να γιορτάσουν. Οχι τώρα. Θα περιμένουν άλλα τέσσερα χρόνια.
Στο γκολ του Τοροσίδη η ελληνική κερκίδα μετατράπηκε σε ένα μίγμα κορμιών, κραυγών και μπύρας. Τσιρίζουν όλοι. Το παιχνίδι τελειώνει και οι παίκτες έρχονται για να πετάξουν τις φανέλες τους. Οι Νιγηριανοί δεν μιλιούνται, χειροκροτούν, φεύγουν. Φεύγουμε και εμείς. Οσο αδειάζει το γήπεδο, αποκαλύπτει την ηλικία του όπως ο αφρικανικός χειμώνας τα δόντια του. Κάνει κρύο. Πολύ κρύο. Είναι όμως εκείνη η μοναδική, η μαγική στιγμή που πιστεύεις ότι η Ελλάδα θα κερδίσει την Αργεντινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου