Η τελευταια εκπομπη της σεζον 15/7/11:
Kατεβαστε την εκπομπη απο εδω:
22/6/11
23/6/11
24/6/11
27/6/11
30/6/11
01/7/11
04/7/11
05/7/11
11/7/11
12/7/11
13/7/11
Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011
Kαλο Καλοκαιρι και ..καλες διακοπες!
Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011
Σε διαθεσιμότητα ο σταθμάρχης γιατί κράτησε ανοιχτό το Μετρό, στο πάρτι των χημικών.Και τα νέα “όπλα” που δίνουν ραντεβού το Σεπτέμβριο...
Σε διαθεσιμότητα τέθηκε-σύμφωνα με το www.real-democracy.gr o σταθμάρχης του σταθμού του Μετρό στο Σύνταγμα επειδή κράτησε ανοιχτό το σταθμό το απόγευμα της 29ης Ιουνίου, παρά την εντολή που είχε να κατεβάσει τα ρολά.
Στον σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα κλιμάκιο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού έδινε τις πρώτες βοήθειες σε συνεργασία με το σταθμό πρώτων βοηθειών της πλατείας Συντάγματος σε διαδηλωτές που είχαν βρει καταφύγιο εκεί, μετά την αλόγιστη χρήση δακρυγόνων και βίας των δυνάμεων καταστολής.
Το θέμα της διαθεσιμότητας του σταθμάρχη του Μετρό, απασχολησε την Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος την Κυριακή, 24 Ιουλίου.
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με δημοσίευμα του Πρώτου Θέματος, περιμένοντας ένα “θερμό” φθινόπωρο, οι αρχές προετοιμάζονται σκεπτόμενοι να ρίξουν στη μάχη τον “Αίαντα”, ένα όχημα ρίψης νερού, με θητεία στην Κερατέα, το οποίο αγοράστηκε από το Ισραήλ για 380 χιλ. ευρώ και έχει τη δυνατότητα μεταφοράς 5,5 τόνων νερού και 100 κιλών ειδικής μπογιάς. Η πίεση του νερού προγραμματίζεται με υπολογιστή για τον χειρισμό του οποίου έχουν εκπαιδευτεί δέκα στελέχη της Αστυνομίας καθώς η πίεση είναι τέτοια που αν δεν προγραμματιστεί σωστά μπορεί ακόμη και να αποκεφαλίσει. Επίσης, στο τραπέζι των συσκέψεων για την προετοιμασία εν όψει των διαδηλώσεων, έχουν πέσει και προτάσεις για πλαστικές σφαίρες, όπλα paint ball για το σταμπάρισμα ανήσυχων διαδηλωτών, χειροβομβίδες από καουτσούκ και εκπαιδευμένα σκυλιά..
Κυριακή 24 Ιουλίου 2011
Oλα όσα δεν μας είπαν για την επιλεκτική χρεοκοπία.
Μια βαθιά ανάσα για την Ελλάδα, αλλά και έναν μαραθώνιο τον οποίο η χώρα μας θα πρέπει να τρέξει με ρυθμό «σπριντ» συγκροτούν οι αποφάσεις των Ευρωπαίων για το νέο πακέτο διάσωσης, με το οποίο η Ευρώπη έκανε και ένα βήμα -μισό, πιστεύουν ορισμένοι- προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Στην ουσία, εξασφαλίστηκε η χρηματοδότηση της Ελλάδας για τα επόμενα χρόνια, με όρους (χαμηλό επιτόκιο) καλύτερους από εκείνους που ισχύουν για μεγάλες και ισχυρότερες χώρες. Το «κλειδί» των αποφάσεων, όμως, και το μεγάλο στοίχημα είναι η ανάπτυξη γιατί, εάν η χειμαζόμενη ελληνική οικονομία δεν «πάρει μπροστά», επιτυγχάνοντας ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 3% τον χρόνο (από ύφεση 4,4% που θα έχουμε φέτος) και εάν ο πληθωρισμός δεν περιοριστεί στο επίπεδο του 2% (από 3,1% που είναι σήμερα), τότε σε λίγα χρόνια το χρέος θα αρχίσει πάλι να διογκώνεται και να λαμβάνει διαστάσεις χιονοστιβάδας, με αποτέλεσμα να βρεθούμε και πάλι σε αδιέξοδο και να αρχίσει η συζήτηση για νέο «κούρεμα».
Ωστόσο οι αποφάσεις των Ευρωπαίων δημιουργούν προϋποθέσεις για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα, αφού με αυτές:
■ Μετατίθεται για το μέλλον (15-30 χρόνια αργότερα) η εξόφληση για το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους, που -από λανθασμένο σχεδιασμό τα προηγούμενα χρόνια- βρισκόταν «στριμωγμένο» στην επόμενη πενταετία και καθιστούσε αδύνατη την εξυπηρέτησή του. Θα εκδοθούν νέα ομόλογα, με χαμηλότερο επιτόκιο και μεγαλύτερη διάρκεια.
■ Η ευρωζώνη, μέσω του προσωρινού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), θα εγγυηθεί τα νέα ομόλογα και την όλη διαδικασία, με αποτέλεσμα να εξαλείφεται ο φόβος της χρεοκοπίας, παρόλο που τεχνικά και προσωρινά η όλη διαδικασία ίσως χαρακτηριστεί «μερική αθέτηση πληρωμής» (selective default) από τις εταιρείες αξιολόγησης.
■ Η μείωση του χρέους (κατά 12% του ΑΕΠ στο τέλος της διαδικασίας) δεν είναι ιδιαίτερα σημαντική αυτή καθαυτή. Ομως το επιτόκιο του χρέους θα είναι κάτω από 5%, οπότε θα χρειάζονται λιγότερα χρήματα για να πληρώνονται οι τόκοι (γλιτώνουμε 3 δισ. ετησίως) που σημαίνει ότι, εφόσον η ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ είναι 5%, το χρέος «παλεύεται».
■ Οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν επίσης να λάβουν πρόσθετα αναπτυξιακά μέτρα για να χρηματοδοτήσουν έργα στην Ελλάδα. Στόχος: οι εταιρείες τους να πάρουν δουλειές και οι Ελληνες να είναι σε θέση να πληρώσουν τα χρέη προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Προς το παρόν, όμως, η λιτότητα και η φορολογική επιδρομή που επιβάλλεται με το μνημόνιο, το οποίο θα επεκταθεί μέχρι το 2015, με διαπραγματεύσεις που θα γίνουν τον επόμενο Σεπτέμβριο, στραγγαλίζουν την οικονομία, με αποτέλεσμα αντί για μείωση του ελλείμματος να έχουμε αύξηση. Το «χειρότερο» είναι ότι η εφαρμογή του προγράμματος διάσωσης εξαρτάται από το κατά πόσον η Ελλάδα θα σέβεται τις υποχρεώσεις της για μείωση του ελλείμματος. Με λίγα λόγια, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, η καταβολή των δόσεων και η παροχή των εγγυήσεων για το χρέος από τον EFSF θα είναι ένα μόνιμο εργαλείο πολιτικής πίεσης προς την Ελλάδα, ώστε να εφαρμόζει τις όποιες πολιτικές αποφασίζει η Ευρώπη.
ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΓΙΑ ΜΙΣΘΩΤΟΥΣ, ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ
Ο λογαριασμός της συμφωνίας για το χρέος
Προοπτική δύσκολης και επώδυνης οικονομικά λύσης στο άλυτο μέχρι προχθές πρόβλημα του ελληνικού χρέους έδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με το νέο πρόγραμμα υποστήριξης που αποφάσισε το βράδυ της Πέμπτης.
Είναι καλό ή όχι το σχέδιο για την Ελλάδα; Ηταν η πρώτη απόφαση που έπεισε τις αγορές γιατί ήταν καλά μελετημένη νομικά, χρηματοδοτικά και χρηματοοικονομικά. Τα spreads των ελληνικών ομολόγων έπεσαν θεαματικά, τα premiums στα CDS (που μετρούν την πιθανότητα χρεοκοπίας της χώρας) επίσης. Επιπλέον οι τιμές των ελληνικών μετοχών και ειδικά των τραπεζών πέταξαν στα ύψη, ανακτώντας μέρος της χαμένης αξίας τους.
Το πρόγραμμα είναι εμπροστοβαρές, κάτι που σημαίνει ότι η χώρα δεν θα χρειαστεί να πληρώσει τις λήξεις ομολόγων που λήγουν τα επόμενα χρόνια μέχρι το 2014 και μέχρι το 2020. Η επιλογή αυτή έγινε για να επιστρέψει η χώρα στις αγορές το συντομότερο δυνατό.
Ομως για να πετύχει το πρόγραμμα και η χώρα να επιστρέψει στις αγορές πρέπει:
α) Να υλοποιηθεί το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων (τα χρήματα θα χρησιμοποιηθούν άμεσα για τη μείωση του χρέους).
β) Το κράτος να εισπράττει τουλάχιστον όσα ξοδεύει, έτσι ώστε να μην δημιουργηθούν νέα ελλείμματα, που προστίθενται και αυξάνουν το χρέος. Ως προς τον δεύτερο στόχο τα πράγματα θα παραμείνουν σφικτά.
ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ ΒΑΡΗ
Το φορολογικό βάρος θα παραμείνει στους ενεργούς πολίτες της χώρας, οι οποίοι πρέπει από τον Σεπτέμβριο να ξαναβάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν τους φόρους, που επιβλήθηκαν το καλοκαίρι. Εάν μάλιστα το Δημόσιο δεν περιορίσει τα έξοδά του και τις σπατάλες, τότε οι ίδιοι θα συνεχίσουν να πληρώνουν. Ομως η συνεχής αφαίμαξη των πολιτών που δηλώνουν τα εισοδήματά τους θα παρατείνει την ύφεση και θα δημιουργήσει νέα ελλείμματα. Αρα το σχέδιο θα αποτύχει. Σε αυτό βέβαια το σημείο κάποιο ρόλο θα κληθεί να παίξει το νέο σχέδιο Μάρσαλ, που προετοιμάζει η Ε.Ε. και συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα βοήθειας (δεν δόθηκαν λεπτομέρειες για την αξία του και το πώς θα εφαρμοστεί).
Σε κάθε περίπτωση το κλειδί που θα κρίνει την έκβαση του προγράμματος μακροπρόθεσμα είναι η εξέλιξη των δημόσιων οικονομικών.
ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ
Στους ενεργούς πολίτες εντάσσονται και οι μελλοντικοί συνταξιούχοι, οι οποίοι αναμένεται να θυσιάσουν μέρος των συντάξεων στη διάσωση του κράτους, δεδομένου ότι και τα ασφαλιστικά ταμεία θα συμμετάσχουν στο κομμάτι της ανταλλαγής των ομολόγων στο πρόγραμμα διευθέτησης του ελληνικού χρέους, όπως και οι τράπεζες (τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα συμμετάσχουν όμως στο hair cut).
ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
Ως προς την επίτευξη του στόχου των αποκρατικοποιήσεων η κατάσταση αναμένεται να γίνει καλύτερη. Η προοπτική λύσης θα οδηγήσει σε ανάκτηση μέρος της αξίας των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων. Ετσι, τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία αναμένεται να πουληθούν σε καλύτερες τιμές απ' αυτές που θα ξεπουλιούνταν πριν από την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο στόχος των 50 δισ. ευρώ παραμένει ανέφικτος, σύμφωνα με τους περισσότερους ειδικούς. Ομως, εάν δεν δινόταν αυτή η λύση τότε θα είχαμε εκποίηση της δημόσιας περιουσίας σε τιμές ευκαιρίας. Το κράτος δεν θα μάζευε ούτε 15 δισ. ευρώ, λένε. Τώρα υπάρχει τουλάχιστον προοπτική για καλύτερα αποτελέσματα στις αποκρατικοποιήσεις και για εισροή ξένων επενδύσεων (είναι κάτι βέβαια που θα εξαρτηθεί από την εξέλιξη των δημόσιων οικονομικών, και από το πόσο σταθερό και φιλικό θα γίνει ή όχι το περιβάλλον), ενεργοποιώντας συνολικά ιδιωτικά κεφάλαια.
ΟΙ ΚΑΤΑΘΕΤΕΣ
Σε ό,τι αφορά τους καταθέτες, μπορεί να αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια, αφού μειώνεται το βάρος στις τράπεζες. Απομακρύνεται για κάποιο διάστημα, όχι μόνιμα, το ενδεχόμενο χρεοκοπίας του Δημοσίου (ακόμα κι αν οι οίκοι δώσουν χαρακτήρα default, δηλαδή χρεοκοπίας στο πρόγραμμα). Επίσης, προσδιορίζεται το ύψος της ζημιάς (αποδέχονται hair cut 20% για το 50% των ομολόγων που κατέχουν, ύψους 45 δισ. ευρώ) η οποία όμως ζημιά μετακυλίεται σε μεγάλο χρονικό διάστημα, των 15 και 30 ετών, για τα ομόλογα που θα επιλέξουν. Ακόμα κι αν οι διάφοροι οίκοι θέσουν τα ελληνικά ομόλογα σε κατάσταση χρεοκοπίας, η ΕΚΤ θα συνεχίσει να παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, αφού θα την εγγυώνται οι χώρες της Ε.Ε. μέσω του ταμείου EFSF.
ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ
Τα δείγματα βελτίωσης φάνηκαν στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Οι τιμές των μετοχών των τραπεζών ανέβηκαν περίπου 20% σε δύο μόνο ημέρες. Διψήφια ποσοστά ανόδου είχαν αρκετές μετοχές εταιρειών που συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων (Αγροτική Τράπεζα, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΕΥΑΠΣ κ.λπ.)
ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Οι μέτοχοι των τραπεζών θα κληθούν να καλύψουν την τρύπα από το hair cut των ομολόγων. Ομως το κόστος υπολογίζεται σε 5-6 δισ. ευρώ, είναι διαχειρίσιμο και σε μακρά περίοδο διευθετήσιμο. Με άλλα λόγια, το κόστος είναι σαφέστατα μικρότερο από τον κίνδυνο χρεοκοπίας που αντιμετώπιζαν και γι' αυτό ανέβηκαν οι τιμές των μετοχών τους στο Χρηματιστήριο.
ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ
Οι επιχειρηματίες αισθάνονται ικανοποιημένοι και ταυτόχρονα σκεπτικοί για την υλοποίηση. Απομακρύνεται ο κίνδυνος χρεοκοπίας, άρα και αρκετά από τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν στις συναλλαγές τους με τη διεθνή και εγχώρια τραπεζική και επιχειρηματική κοινότητα. Το κατά πόσο θα αυξηθεί η ζήτηση για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους θα εξαρτηθεί από την ανταγωνιστικότητά τους και από το κατά πόσο θα βοηθήσει το νέο «σχέδιο Μάρσαλ».
Σοκάρει ο σφαγέας.
Από το φθινόπωρο του 2009 προετοίμαζε την ειδεχθή πράξη του, ο ύποπτος για τις δολοφονίες στο Όσλο και το νησί Ουτόγια, Άντερς Μπέχρινγκ Μπρέιβικ, σύμφωνα με βιογραφικές του σημειώσεις, που είχε δημοσιεύσει στο Διαδίκτυο.
Μέσα σε 1.500 σελίδες, που βρίσκονται στη διάθεση του Γαλλικού Πρακτορείου, ο 32χρονος Νορβηγός, που έσπειρε το θάνατο και τον πανικό στη Νορβηγία, με αποτέλεσμα 93 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους, τόνιζε ότι "η τρομοκρατία είναι ένα μέσο, για να αφυπνιστούν οι μάζες" και αυτό που πίστευε ήταν ότι θα καταγραφόταν στη συνείδηση του κόσμου "ως το χειρότερο τέρας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο".
Ο ίδιος, απαθής και ατάραχος, ομολόγησε τις πράξεις του, τις οποίες, σύμφωνα με το δικηγόρο του, Γκίαρ Λίπσταντ, χαρακτήρισε "στυγερές, αλλά απαραίτητες". "Είπε ότι πιστεύει πως οι ενέργειές του είναι αποτρόπαιες, αλλά θεωρούσε ότι, ταυτοχρόνως, ήταν απαραίτητες" δήλωσε στο TV2 ο δικηγόρος που έχει αναλάβει την υπεράσπιση του δράστη της "χειρότερης σφαγής που έγινε στη Νορβηγία μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου", όπως έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του νορβηγικού Τύπου.
Ο δικηγόρος του Μπρέιβικ είπε ακόμη ότι ο πελάτης του, σύμφωνα με όσα δήλωσε στην αστυνομία, ήθελε "να αλλάξει την κοινωνία" με τις πράξεις του, ήθελε "να πλήξει την κοινωνία, τα θεμέλιά της και τον τρόπο που κυβερνάται".
Παράλληλα, υποστήριξε ότι έδρασε μόνος του, ωστόσο η νορβηγική αστυνομία εξακολουθεί να εξετάζει το ενδεχόμενο να είχε τουλάχιστον άλλον ένα συνεργό, μολονότι ύποπτοι, τη δεδομένη στιγμή, δεν υπάρχουν.
Η ακροαματική διαδικασία αναμένεται να αρχίσει τη Δευτέρα και τότε οι δικαστικές αρχές θα αποφασίσουν εάν ο φερόμενος ως δράστης ακροδεξιός Νορβηγός, που κατηγορείται για το θάνατο 92 ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων 97, θα παραμείνει υπό κράτηση μέχρι την έναρξη της δίκης. Να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι στο νησί Ουτόγια αγνοούνται άλλοι τέσσερις άνθρωποι.
Εν τω μεταξύ, ένα βίντεο, το οποίο ανέβηκε στο YouTube και υποκινεί σε "πόλεμο" κατά του Ισλάμ, δείχνει φωτογραφίες του δράστη των πολύνεκρων επιθέσεων στο Όσλο, ο οποίος φοράει μια αδιάβροχη στολή, σαν αυτές που χρησιμοποιούνται για υποβρύχιες καταδύσεις, και κρατάει ένα αυτόματο όπλο. Οι φωτογραφίες εμφανίζονται στο τέλος του σχεδόν 12λεπτης διάρκειας βίντεο με τον τίτλο "Ιππότες Σταυροφοριών 2083" που ανέβηκε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.youtube.com/watch?v=vQOfH8Dj1mw, αλλά πλέον έχει «καταργηθεί», όπως ενημερώνει σχετικό μήνυμα στο YouTube.
Οι ίδιες φωτογραφίες που εμφανίζονται στο βίντεο είχαν αναρτηθεί και στη σελίδα του Μπρέιβικ, στο Facebook, η οποία πλέον έκλεισε. Δεν είναι γνωστό ποιός ανέβασε το βίντεο στις 22 Ιουλίου, που φέρεται να προέρχεται από κάποιον ονόματι Άντριου Μπέργουικ. Ο άνθρωπος αυτός υπογράφει και το βιβλίο των 1.500 σελίδων, στο οποίο προαναφερθήκαμε. Ο συγγραφέας αναφέρει μέσα από τις σελίδες του ότι το όνομα Άντριου Μπέργουικ είναι η αγγλική εκδοχή του Αντερς Μπρέιβικ.
Την ίδια ώρα, μία ευρωπαϊκή αντισλαμιστική οργάνωση ανακοίνωσε ότι ο Μπρέιβικ είχε επιχειρήσει να εγγραφεί στη σελίδα της στο Facebook, αλλά είχε απορριφθεί, εξαιτίας των νεοναζιστικών του διασυνδέσεων. Ο Άντερς Γκρέιβερς, ιδρυτής της οργάνωσης "Σταματήστε την Ισλαμοποίηση της Ευρώπης", είπε ότι ο συλληφθείς Άντερς Μπέχρινγκ Μπρέιβικ είχε κάνει αίτηση πριν από 18 μήνες.
Ο Μπρέιβικ είχε πει σε ανάρτησή του στο Ίντερνετ τον Δεκέμβριο του 2009 (http://www.document.no/anders-behring-breivik/) ότι είχε συζητήσει με την οργάνωση, αλλά ο Γκρέιβερς απάντησε ότι η οργάνωση δεν έχει καταγράψει κάτι τέτοιο. "Δεν είχε έρθει ποτέ σε επικοινωνία μαζί μας και δεν μας είχε ποτέ δώσει κάποια συμβουλή" είπε ο Γκρέιβερς στο Reuters. Ωστόσο, όπως συμπλήρωσε, δεν αποκλείεται ο Μπρέιβικ να είχε συμμετάσχει σε κάποια διαδήλωσή τους.
Η οργάνωση, η οποία υποστηρίζει ότι διαθέτει 30.000 οπαδούς στο Facebook, ιδρύθηκε από τον Γκρέιβερς και τον Γκας το 2007, με στόχο "να εμποδίσει το Ισλάμ να μετατραπεί σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη". Ο Γκας είπε ότι η οργάνωση δεν είναι πολιτική και είναι αντίθετη τόσο στο Ισλάμ όσο και στο ναζισμό.
Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011
Περαστικά μας.
Τελικά, έγινε και αυτό. Την είδηση της χρεοκοπίας της χώρας την μετέδωσαν οι ίδιοι τηλεδημοσιογράφοι που αποθέωναν τις κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Την είδηση της χρεοκοπίας της χώρας την μετάδωσαν τα κανάλια των νταβατζήδων της διαπλοκής που ξέσκισαν -και ξεσκίζουν ακόμα- τη χώρα και θα έπρεπε να είναι στη φυλακή.
Μην ξεχάσετε να αγοράζετε κάθε μέρα τις εφημερίδες τους. Πρέπει να είστε κανονικοί ραγιάδες. Πρέπει να αποδείξετε πόσο δουλοπρεπείς είστε.
Τον Ιανουάριο του 2010 έγραφα -και έλεγα- για το θέμα. Διαβάστε και ακούστε: «Μια μικρή παρατήρηση».
Eίναι λίγο περίεργο να σε ενημερώνουν, για το τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να βγει από την κρίση, όλοι αυτοί οι μεγαλοδημοσιογράφοι, τα αφεντικά των οποίων έκαναν τρελά πάρτι με όλες τις κυβερνήσεις. Πάει πολύ να σου κουνάνε το δάκτυλο για τη σωτηρία της Ελλάδας όλοι αυτοί που είχαν βουτήξει τις χερούκλες τους μέσα στα κρατικά ταμεία και τρώγανε με χρυσά κουτάλια. Οι ίδιοι μεγαλοδημοσιογράφοι που αποθέωναν επί χρόνια τις κυβερνήσεις που οδηγούσαν τη χώρα από επιτυχία σε επιτυχία, θα μας δώσουν τώρα οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία; Εδώ!
Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011
Γιατί απόβλητο το πολιτικό προσωπικό.
Tο πρόβλημα είναι ένα και αδυσώπητο, δεν επιτρέπει θεματική ποικιλία στις επιφυλλίδες: Tι πρέπει να γίνει για να ξαναλειτουργήσει η ζωή στη χώρα μας. Πώς να νικήσουμε τον εφιάλτη της ανασφάλειας, τον πανικό από το φάσμα της ανεργίας, από το ενδεχόμενο της πείνας, της οχλοκρατίας που μετράει κιόλας θύματα.
Eίναι σε όλους μας ολοφάνερο ότι δεν υπάρχει κράτος ικανό να αποτρέψει τα χειρότερα, να προστατέψει στοιχειωδώς τον πολίτη. Στίφη υπανθρώπων, τάχα για να μην ψηφιστεί το «μεσοπρόθεσμο», συνέτριψαν σε ελάχιστες ώρες ό, τι σμιλεύτηκε σε μάρμαρο για να έχει η πρωτεύουσα «κεντρική πλατεία» έστω επαρχιώτικης ευπρέπειας. Eίκοσι τόνοι μάρμαρο γίνανε θραύσματα, («K» 3.7.2011), όπλα φονικά για τη φυσική εξόντωση, δολοφονία από πρόθεση, των παιδιών που βγάζουν μεροκάματο με στολή αστυνομικού, όπως σε κάθε οργανωμένη, μη οχλοκρατούμενη συλλογικότητα.
Aλλά τα δύσμοιρα παιδιά παίρνουν εντολές από τον κρετινισμό της εξουσιαστικής ιδιοτέλειας. Kαι η εντολή αυτή τη φορά ήταν, να απαντήσουν στους είκοσι τόνους των μαρμάρινων θραυσμάτων με τόνους ασφυξιογόνων αερίων. Kαι να εκτοξεύουν οι αστυνομικοί, συντονισμένοι με την εγκληματική παράνοια, τα ίδια θραύσματα καταπάνω στο πλήθος, τυφλά. Δεν ακούστηκε ποτέ το ανάλογο στη διεθνή πρακτική. Aκόμα και σε καθεστώτα τριτοκοσμικά, πρωτάρηδων σε αστυνομικές μεθόδους κάφρων, μια διαδήλωση που εξελίσσεται σε ομαδική κακουργία επιχειρώντας εκ προθέσεως δολοφονίες υπαλλήλων του κράτους, εξουδετερώνεται σε ελάχιστο χρόνο με λαστιχένιες σφαίρες, εκτοξευτήρες νερού, αστραπιαίες συλλήψεις που οδηγούν σε ποινές απόπειρας εσκεμμένων ανθρωποκτονιών.
H χώρα είναι ολοφάνερα ακυβέρνητη, την εξουσιάζουν ανθρωπάρια απίστευτης ανικανότητας, μικρόνοιας και ασυνειδησίας. Δεν μπορούν να ελέγξουν ούτε τα ποινικού δικαίου εγκλήματα, τα «γκρουπούσκουλα» των ψυχανώμαλων σαδιστών του κοινωνικού περιθωρίου στην καρδιά της πρωτεύουσας. Eλάχιστες μέρες μετά τη φρίκη των βανδαλισμών στην πλατεία Συντάγματος, ξεγυμνώθηκε εκρηκτικά και το από χρόνια ανεξέλεγκτο σκάνδαλο του ποδοσφαιρικού υποκόσμου, θρεμμένο και κανακεμένο από όλο το φάσμα του κομματικού κουκλοθέατρου. Kαι αμέσως μετά οι δημόσιες καταγγελίες (πόσοι άραγε αγνοούσαν το γεγονός;) ότι τους διευθυντές των Eφοριών δεν τους επιλέγει και τοποθετεί το υπουργείο Oικονομικών, αλλά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες – όπως άλλωστε συμβαίνει και στις περισσότερρες δημόσιες υπηρεσίες.
Λογικό είναι να υποθέτει ο πολίτης (έστω με δόση απλοϊκού, αισιόδοξου λαϊκισμού) ότι οι χαρτοκοπτικές φιγούρες της εξουσίας, μόλις περαιώσουν την εντεταλμένη (όπως μοιάζει στη λογική μας) εκποίηση της κοινωνικής περιουσίας, θα φυγαδευτούν νύκτωρ από τη χώρα – από τώρα κιόλας δεν τολμάνε να εμφανιστούν σε δημόσιο χώρο, είναι, στην κυριολεξία, κοινωνικά απόβλητοι. Aλλά η ίδια η ελλαδική κοινωνία πώς προετοιμάζει το μέλλον της, πώς προβληματίζεται για την ανασύνταξή της, αν και όταν κατορθώσει να αποτινάξει τον ζυγό της φεουδαλικής κομματοκρατίας;
Δυστυχώς η δημοσιογραφία, κατά μέγιστο ποσοστό, όπως και η δημοσιογραφούσα «διανόηση» ή οι σωρηδόν «εκφραστές της κοινής γνώμης» στα κανάλια, εξαντλούν τα προβλήματα της ελλαδικής κοινωνίας στη συντελεσμένη οικονομική καταστροφή – τίποτε άλλο. Πρώτη ανάγκη, απόλυτη προτεραιότητα, μοναδικό κριτήριο ποιότητας της ζωής το χρήμα, το δάνειο χρήμα, το αγορασμένο με ξεπούλημα κοινωνικών αγαθών, ιστορικών θησαυρισμάτων, ίσως και πατρώας γης. Πνίγονται, αγνοούνται προγραμματικά όσες φωνές κραυγάζουν απεγνωσμένα ότι, έστω και οικονομική μόνο ανάκαμψη είναι αδύνατο να υπάρξει χωρίς αλλαγή του κοινωνικού ήθους, της κοινής νοο-τροπίας. Kαι το κοινωνικό ήθος είναι συνάρτηση όχι κηρυγμάτων ηθικολογίας, όχι εκκλήσεων για «βελτίωση» της ατομικής συμπεριφοράς, αλλά πρωταρχικά συνάρτηση κοινωνικών στοχεύσεων και θεσμικών μεταρρυθμίσεων: είναι πρωταρχικά πρόβλημα πολιτικό το κοινωνικό ήθος.
Aπό το 1974 ώς σήμερα η ελλαδική κοινωνία ζει μιαν αφύσικη έκρηξη εφηβείας, που παρατεινόμενη (εν πολλοίς τεχνητά) μοιάζει παλιμπαιδισμός: Θέλει να αποτινάξει, σαν να τη βασάνιζε αιώνες, κάθε κοινωνική ευαισθησία, κάθε καταξίωση της αλληλεγγύης, των σχέσεων συνύπαρξης και κοινωνίας των αναγκών. Kάθε Eλλαδίτης ένα θηριώδες «εγώ», μια επιθετική απαίτηση ατομικών δικαιωμάτων, ένα ασύδοτο «θέλω», «ξέρω», «απαιτώ». Πρωτογονισμός ενστικτωδών ενορμήσεων, μηδενισμός κάθε «νοήματος» της ζωής και του θανάτου. Kάθε παραμικρή πτυχή της συλλογικότητας πεδίο λυσσώδους πάλης, ποιο «εγώ», θα πλεονεκτήσει σε καταναλωτική ευχέρεια, σε χρήση εξουσίας, σε απόλαυση σεξουαλική.
H έκρηξη χρειαζόταν έναν λουστραρισμένο ιδεολογικό εξωραϊσμό. Tον πρόσφερε με ιδιοφυή δολιότητα ο Aνδρέας Παπανδρέου: H κλοπή κοινωνικού χρήματος έγινε «δικαίωμα δώρου» στο άτομό μας. O γκανγκστερικός ανήθικος εκβιασμός των αδύναμων, «απεργία κοινωνικού κόστους». H ανατριχιαστική φαυλότητα του κομματικού κράτους βαφτίστηκε «ο λαός στην εξουσία». H ισοπεδωτική κατάργηση κάθε διάκρισης ποιοτήτων, «εκδημοκρατισμός». H αριστεία, «ελιτίστικος σκοταδισμός», η φιλοπατρία, περίπου «φασισμός».
Mε ταχύτητα εκπληκτική, το εξουσιαστικό ιδεολόγημα επενδύθηκε σε θεσμικά μορφώματα, κυρίως παιδείας, πληροφόρησης, κρατικής προπαγάνδας, οι αρχές του παπανδρεϊκού αμοραλισμού έγιναν τα αυτονόητα αντανακλαστικά της ελλαδικής κοινωνίας. Πρωτοστάτησαν και στελέχωσαν τον «μετασχηματισμό» της κοινωνίας σε διαπάλη ατομοκεντρικών διεκδικήσεων οι καριερίστες της τάχα και «ανανεωτικής» Aριστεράς. Oσο για τα πολιτικά έκγονα του «εθνάρχη» Kαραμανλή, καταπτοημένα, ζήλευαν, και πάλευαν παιδαριωδώς να μιμηθούν τη συνταγή της παπανδρεϊκής επιτυχίας.
H λογική της κοινωνικής εμπειρίας λέει: Eίναι εξ ορισμού αδύνατη η οικονομική ανάκαμψη, αν δεν επανακάμψουμε σε κοινωνικές προτεραιότητες. Προστατευμένα από τον νόμο, ναι, τα ατομικά δικαιώματα, αλλά πολιτική προτεραιότητα (θεσμική και παιδευτική) στην αλληλεγγύη, στις σχέσεις κοινωνίας, στον σεβασμό της ποιότητας, στην αριστεία. Aυτό σημαίνει σήμερα, συγκρότηση του κράτους εξ υπαρχής. Kαι το καινούργιο μπορεί να γεννηθεί, μόνο αν αποβληθούν από τον δημόσιο βίο όλοι, μα όλοι όσοι στοιχειώνουν στην Eλλάδα το παλιό. Oσοι λογαριάζονται σαν τάχα και πολιτικό προσωπικό της χώρας. Aχρείοι.
Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011
Ο Max Keiser τα χώνει στο Γιώργο.
Παρουσιάζει το πρόγραμμα Keiser Report στο διεθνές κανάλι RT, είναι συνεργάτης του Al Jazeera και του BBC. Οι οικονομικός αναλυτής που μίλησε πρόσφατα ως καλεσμένος στη λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος , υποστηρίζει σθεναρά εδώ και δύο χρόνια ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να πληρώσουν το χρέος τους.
Στο βίντεο του RT υποστηρίζει ότι ο Παπανδρέου ποντάρισε στη χρεοκοπία της Ελλάδας και αναλύει με ποιό τρόπο κατά τη γνώμη του ευνόησε οικονομικά «φίλους» του εις βάρος της χώρας.
Υποστηρίζει το No pay movement και τα τελευταία χρόνια επαναλαμβάνει ότι η Γερμανία χρησιμοποιεί το ΔΝΤ για να διασπάσει το ευρώ και ότι χώρες σαν την Ελλάδα είναι τα εξιλαστήρια θύματα. «Οι κερδοσκόποι έβαλαν στόχο το ευρώ και αυτό το ξέρει η Γερμανία. Τα αρνητικά στοιχήματα για το ευρώ, έφτασαν στο ιστορικό ζενίθ. Μιλάμε για πολλά δισεκατομμύρια που έχουν παιχτεί σε στοίχημα υπέρ της πτώσης του ευρώ. Και από αυτή την πτώση, κερδισμένη είναι η Γερμανία».
Οι επικριτές του θεωρούν ότι προσπαθεί να κινηθεί πέρα από τα φυσιολογικά όρια και το έλεγχο της κοινωνίας -όπως λέει και στο άρθρο “Mad Max” η βρετανική εφημερίδα Guardian.
http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG1064
Anonymous for Greece.
July 4, 2011: A message from Anonymous. IMF Get Out of Greece. Expect Us.
July fourth two thousand eleven.
Attention politicians, media, police and banksters of Greece. This is a message to all of you from Anonymous Operation Greece Moneyback and Operation Want.
We have been watching as you demolish any last sign of democracy in Greece.
We have been watching as you were signing the outrageous IMF austerity plan and loan agreements.
We have been watching as you sold out your peoples souls to keep your banking friends happy.
We have been watching you deploy state police, in uniform and in undercover clothes, posing as anarchists to provoke violence with the peaceful protestors.
We have been watching as your police thugs attacked protesters with tear gas, sprayed the people with poisonous chemicals, thrown rocks and used batons to bash the heads of Greek citizens.
We have been watching the all around violence, the bloodshed, leaving at least 500 injured, including the elders and women.
For centuries, Greece has been the proud cradle of democracy. Now you have turned Greece into a playground for lobbyists so they can test how they will make their economic Reick work, robbing the country's soverignty and supporting a dictatorship by the European Commonwealth.
You have rejected agreements, that would have saved Greece in no time, with Arab countries, Russia and China. You failed to stand up to the situation and demand the world war two money back from the Germans, that is rightfully belonging to Greece.
You have failed in every possible opportunity to protect the public citizens interests against a monstrous capitalistic economic idiology that only creates greater wealth for the wealthy, and leaving the middle and lower classes poorer and with a lesser quality of life.
You have approved and embraced the IMF austerity measures that even force you to keep buying weapons of war.
The corporate media have demonized the people's protests.
The bank executives still bathe in gold.
You gave the final blow to the economy by accepting another loan despite the overwhelming opposition of the Greek people.
Congratulations, you have earned the undivided attention of Anonymous. You are now a target in the global information and cyber war on your corrupt capitalist banking system.
We are Anonymous.
Anonymous is Everyone.
We are Everywhere.
We do not forget.
We do not forgive.
Anonymous is Legion.
Expect us.
Κυριακή 3 Ιουλίου 2011
«Με έπεισε για το όχι η κόρη μου»
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ψηφίσετε «όχι» στο μεσοπρόθεσμο;
Πρώτον, δεν πίστεψα στον εκβιασμό που επιβάλλουν τα πολιτικά επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και, δεύτερον, δεν πιστεύω ότι αυτό το πρόγραμμα μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα ξέφωτο απαλλαγής της από τη σημερινή κρίση.
Ποια συγκεκριμένα μέτρα ήταν αυτά με τα οποία κυρίως διαφωνούσατε;
Σε περίοδο ύφεσης δεν μπορείς να επιβάλεις σε μια χώρα την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας της. Δεν μπορείς να απαιτείς συλλήβδην αποκρατικοποιήσεις, ακόμα και σε στρατηγικής σημασίας δημόσια αγαθά. Δεν μπορείς να επιβάλλεις άδικους φόρους όταν αποδεικνύεις την ανικανότητα ή την έλλειψη βούλησης να συγκρουστείς με τη φοροδιαφυγή και να κατανέμεις δικαιότερα τα βάρη της κρίσης. Δεν μπορείς με νόμο να απαλλάσσεις από ποινικές ευθύνες αυτούς που θα αναλάβουν να πουλήσουν για ένα «κομμάτι ψωμί» τη δημόσια περιουσία.
Ποια ήταν η πορεία των εσωτερικών σας συγκρούσεων μέχρι το όχι;
Είχα πλήρη επίγνωση των συνεπειών της διαγραφής μου από μια παράταξη με την οποία συνδέεται η οικογένειά μου και εγώ, εδώ και ογδόντα περίπου χρόνια, από την εποχή του Ελ. Βενιζέλου. Μέσα μου τέθηκε ένα αδήριτο ερώτημα: Εάν ψηφίσουμε και προχωρήσουμε στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας με συνοπτικές διαδικασίες, μπορεί κανείς να με διαβεβαιώσει ότι θα αποτραπεί το μοιραίο μετέπειτα; Και εάν τελικώς έρθει αυτό το μοιραίο το οποίο έχουμε δαιμονοποιήσει μήπως θα ήταν καλύτερα να μας βρει έχοντας στα χέρια μας τη δημόσια περιουσία; Τις προηγούμενες ημέρες έχοντας έρθει σε επικοινωνία με πολλούς ανθρώπους και δεδομένου ότι η κυβέρνηση δεν συμφωνούσε σε κόκκινες γραμμές, είχα αποφασίσει ότι αυτό που πρέπει να πράξω είναι ό,τι μου επέβαλλαν οι γνώσεις και η συνείδησή μου.
Τι έπαιξε καθοριστικό ρόλο για να πάρετε αυτή την απόφαση;
Συνηθίζω να συζητώ με τα παιδιά μου, την Κατερίνα και τον Λευτέρη, 22 και 20 ετών αντίστοιχα. Συζήτησα και το βράδυ της παραμονής της ψηφοφορίας. Μου είπαν ότι δεν πρέπει να ψηφίσεις κάτω από έναν αποικιοκρατικό εκβιασμό. Δεν πρέπει να ψηφίσεις ένα πρόγραμμα που δεν το πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δεν μας ενδιαφέρει η κοινοβουλευτική σου ιδιότητα, ακόμα και εάν σε διαγράψουν. Μας νοιάζει πρωτίστως να είσαι ψηλά στη δική μας συνείδηση. Αλλωστε εκτός από παιδιά σου είμαστε και συνειδητοί ψηφοφόροι σου». Την επόμενη ημέρα, ημέρα της ψηφοφορίας, οι ώρες κυλούσαν αργά σε ένα περιβάλλον αφόρητης έντασης τόσο εσωτερικής όσο και εξωτερικής. Η απόφασή μου παρέμενε σταθερή και η ομιλία μου είχε αυτό το περιεχόμενο. Κλείνοντας την ομιλία μου, μου ήρθε αστραπιαία στη μνήμη ο στίχος του Βαλαωρίτη «Πάρε ένα σβόλο, Μήτρο, και διώξε εκείνα τα σκυλιά που μου χαλούν το φύτρο». Το αποκορύφωμα συναισθηματικής αλλά και πολιτικής φόρτισης ήρθε στη 1.30 μ.μ., όπου ο συνεργάτης μου με φώναξε να μου πει για ένα μήνυμα που ήρθε στο κινητό. Το μήνυμα έλεγε: «Θέλω να κάνεις αυτό που ορίζει η ψυχή σου, η συνείδησή σου και η καρδιά σου. Θα είμαι πάντα κοντά σου, γιατί μας έμαθες να αγαπούμε την κοινωνία. Εκείνο που δεν θέλω είναι να διαψεύσεις τους νέους ανθρώπους που εκτιμούν τη μέχρι τώρα στάση σου. Μια ψηφοφόρος σου». Ηταν ένα μήνυμα που εστάλη από ένα κορίτσι 22 ετών που έφευγε σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι. Ο νέος αυτός άνθρωπος ήταν η κόρη μου.
Στη ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
http://www.enet.gr/
Η μνήμη και το Μνημόνιο.
Η μνήμη και το Μνημόνιο from Kouti Pandoras on Vimeo.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο. Δανείζεται ακριβό χρήμα για να αποπληρώνει δάνεια. Όπως ο κακός καταναλωτής. Είναι αδιέξοδο λένε αρκετοί, οδηγεί στην απειλή της εθνικής κυριαρχίας. Είναι μονόδρομος απαντούν άλλοι, πληρώνουμε τα λάθη του παρελθόντος. Αν η κρίση θεωρηθεί ως αποκλειστικά ευθύνη του τρόπου λειτουργίας του ελληνικού κράτους, τότε η Ελλάδα μπορεί να γίνει υποχείριο των δανειστών της και των όρων τους. Αν αιτία χαρακτηριστεί ο τρόπος λειτουργία της ΕΕ και η αδυναμία της να λειτουργήσει με ομοιογένεια, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Τι ισχύει τελικά; Πώς φτάσαμε στην κρίση; Φταίμε όλοι; Ζούμε το αναπόφευκτο; Ήταν το μνημόνιο μονόδρομος ή μήπως η μνήμη μας θέλει να είναι ασθενής στο τι συνέβη τόσα χρόνια; Τι θα γίνει αν η Ελλάδα βγει από τη λογική και τις δεσμεύσεις του μνημονίου; Μπορεί να υπάρξει διαφορετικά;
Το «Κουτί της Πανδώρας» ανοίγει για την Ελλάδα που ταλαντεύεται ανάμεσα σε
μνημόνια, μνήμες και αναμνήσεις.
Το «Κουτί της Πανδώρας» στη ΝΕΤ με νέα ώρα προβολής
στις 22:00 μμ
«Επειδή τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται»
Λόγος ακέραιος νεανικής ωριμότητας.
Aπο τον Χρ.Γιανναρα / http://yannaras.gr/
![]()
Δανείζομαι σήμερα γλώσσα, διατυπώσεις, οπτική από γραφίδες φρέσκες, νεανικές, με οξυδέρκεια θαυμαστή και προφανή ανιδιοτέλεια. Μεταγράφω:
«Αυτό που μας συμβαίνει σήμερα δεν οφείλεται (ως συνήθως και κατ’ αποκλειστικότητα) στις ξένες δυνάμεις, στους κουτόφραγκους που φθονούν την τσαχπινιά μας και ζηλεύουν το σκορποχώρι μας, στις μυστικές υπηρεσίες που επιβουλεύονται την περήφανη πολιτική μας. Το έγκλημα το διαπράξαμε μόνοι μας και χωρίς κανένα Μνημόνιο πάνω από τις κεφαλές μας. Επιτέλους ας αντιληφθούμε ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι η διαλυμένη μας οικονομία, είναι ο εκφυλισμός μας. Η άρνηση της ίδιας της ταυτότητάς μας και η υποκατάστασή της από μια δανειοδίαιτη ορφάνια…
…Σίγουρα, το Μνημόνιο είναι μια σύμβαση υποτέλειας. Επίσημη, μπροστά στη διεθνή κοινότητα, ομολογία ότι η χώρα μας όχι απλώς έχει απολέσει μέρος της ανεξαρτησίας της, αλλά την έχει εκχωρήσει, με τη βούλα της και σε τιμή ευκαιρίας, στους τοκογλύφους πιστωτές της. Αλλά το Μνημόνιο δεν ήρθε από μόνο του. Και είναι ανευθυνότητα να το βλαστημάμε στο όνομα ενός ολότελα ιμιτασιόν, όψιμου πατριωτισμού. Είμαστε, δηλαδή, περήφανοι για τον προ του Μνημονίου πατριωτισμό μας; Δείτε την έρημη πια ύπαιθρο χώρα. Δείτε το αστικό και περιαστικό περιβάλλον. Τα αναρίθμητα παντού αυθαίρετα. Θυμηθείτε το μέγα πλήθος με το μέγα πάθος που ψήφιζε, για δεκαετίες, τη βολική φαυλότητα…
…Το φθαρμένο έως διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό της χώρας ομολογεί εν χορώ ότι είναι παντελώς ανίκανο να διαχειριστεί τον δημόσιο πλούτο και προκρίνει την κοψοχρονιά εκποίησή του. Και εμείς δυσπιστούμε όλο και περισσότερο σε όλον τον παλαιοκομματικό συρφετό που μας έφερε ώς εδώ. Ομως, από την άλλη, είμαστε πανέτοιμοι να ριχτούμε και πάλι σε “μία από τα ίδια”: στην αγκαλιά την ακριβοπληρωμένη ενός νέου λαϊκισμού που υπόσχεται, με την ευκολία που έχουν όλα τα ρητορεύματα, ότι δεν θα αλλάξει τίποτε. Ταρατατζούμ: Θα ξαναέρθουν οι παλιές ηδονικές του ανέμελου καταναλωτισμού ημέρες. Θα ξαναγεμίσουν τα ανά την επικράτεια σκυλάδικα από λεβεντοαχρείους με κομματικό χρήμα. Και θα επενδύσουμε –λένε– στις υπηρεσίες. Ποιες υπηρεσίες; Εδώ έχουμε εγκαταλείψει την πρωτογενή παραγωγή, πώς θα πάμε απευθείας στην τριτογενή;
…Δεκαετίες τώρα το πελατειακό παρακράτος παριστάνει το κράτος και πελάτες του είναι η πλειοψηφία των σήμερα “Διαμαρτυρομένων”. (Είδα να κατεβαίνει στο Σύνταγμα άνθρωπος που πήρε σύνταξη και το εφ’ άπαξ στα 53 του – και τώρα του φταίει το Μνημόνιο). Δεν γίνεται τίποτα αν δεν γκρεμίσουμε αυτά που με τόση επιπολαιότητα οικοδομήσαμε ή ανεχθήκαμε. Μόνο το γκρέμισμα του χθες θα μας απελευθερώσει από την ενδημική ανωριμότητα της φαρμακωμένης και υποθηκευμένης ψευτοζωής μας.
…Να οικοδομήσουμε δημοκρατία εξ υπαρχής, από τα θεμέλια, γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι δημοκρατία. Δεν είναι καν μια κολοβή ή κολοβωμένη δημοκρατία. Είναι θεσμοθετημένη κλεπτοκρατία, που ελέγχεται από εθνικούς κομπιναδόρους κι εξαγορασμένα τσιράκια. Δεν χρειαζόμαστε κάποιον νέο συντηρητισμό, χρειαζόμαστε πατριωτισμό χωρίς προσχήματα και υποσημειώσεις. Που δεν θα ανέχεται τα συνδικαλισμένα νταηλίκια, γιατί αυτά μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Μας τέλειωσε το κράτος-τροφός, το τελειώσαμε. Κι είναι για κομπογιαννίτες (στην καλύτερη περίπτωση) η πρόταση να το βγάλουμε στο σφυρί ή για τσαρλατάνους (στη χειρότερη)…
…Λυπούμαστε βαθύτατα για την αγνωμοσύνη με την οποία αντιμετωπίζουν οι πολίτες το κυβερνητικό έργο. Σε ένα μόλις χρόνο… δέκα φορολογικά νομοσχέδια! Το έργο λέγεται “τα παιδία παίζει” και γνωρίζει τρελή εισπρακτική επιτυχία. Μάλιστα, αν ο κυβερνητικός θίασος συγκριθεί με αυτόν της Συγγρού, τότε κερδίζει με διαφορά.
(Ωστόσο, η τιμιότητα απαιτεί να αναγνωρίσουμε ότι η Συγγρού, παρά τον εγκλωβισμό στη μετριότητα, αντιστέκεται στις εξωφρενικές πιέσεις, διεθνείς και εντόπιες, να συνυπογράψει άνευ όρων το δεύτερο Μνημόνιο της χειροπόδαρης υποτέλειας. Είναι τόσο θρασείες και εκβιαστικές οι πιέσεις, που θυμίζουν το μανιασμένο πείσμα, ηγεμόνων και πρακτόρων, να υποχρεώσουν τον Τάσσο Παπαδόπουλο να συνυπογράψει το “ναι” στο κυπριακό δημοψήφισμα για την Πλεκτάνη Ανάν. Ο Τάσσος τότε, απροσκύνητος, έφερε για πρώτη φορά τον Ελληνισμό να κατατροπώνει –ρουά ματ– στο Κυπριακό τους δολοπλόκους. Ο Σαμαράς πόσο θα αντέξει;)
…Και ο δωσιλογισμός δραστηριότητα είναι, αλλά δεν τον βάζεις και στο βιογραφικό σου! Στο ΠΑΣΟΚ τον κάνανε σημαία ευκαιρίας…
…Μεταπολεμικά και κυρίως μεταπολιτευτικά, το κράτος-πρωτεύουσα νέκρωσε νομοτελειακά την ύπαιθρο χώρα. Οσους έμειναν εκτός της αθηναϊκής χωματερής, τους εκμαύλισε η ψηφοθηρία εθίζοντάς τους στην επιδότηση της αεργίας τους με τα ψυχία των ευρωπαϊκών “πακέτων”. Σε αρκετές περιπτώσεις το δομημένο περιβάλλον της “υπαίθρου” συναγωνίζεται (με αξιώσεις) τις πιο ανυπόφορες και αβίωτες συνοικίες της πρωτεύουσας…
…Ενας πολιτισμός δεν αξιολογείται ούτε από τους επιχορηγούμενους θιάσους ούτε από τα κρατικοδίαιτα Μέγαρα Μουσικής των Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου. Ενας πολιτισμός αξιολογείται από την καθημερινότητά του. Από τη διατροφή, λόγου χάρη – τι τρώει ο άνθρωπος και πώς το τρώει. Η δική μας είναι μια όρθια καθημερινότητα, μια φαστ-φουντ καθημερινότητα. Από το πολυεθνικό ράφι στον θερμοθάλαμο. Ή στη χλιδάτη κιτσαρία (για την άρχουσα κηφηναρία). Πριν γίνουμε δορυφόροι ξενόφερτου υποδείγματος, είχαμε μιαν άλλη καθημερινότητα: Στρώναμε τραπεζομάντιλο για να φάμε, και το ψωμί ήταν ψωμί, και η ελιά ήταν ελιά. Δεν ξέραμε τι είναι το “τοστ”, αλλά ξέραμε πάμπολες πίτες. Σήμερα, με την απίστευτη σε έκταση έγνοια μας για τις θερμίδες, είμαστε οι παχύσαρκοι της Μεσογείου…
Δεν υπάρχει ελπίδα ανάπτυξης αν δεν ξαναγαπήσουμε τον τόπο μας και επανασχεδιάσουμε τη γεωοικονομία μας. Ο επανασχεδιασμός θα φέρει προκοπή, όχι η σκλαβιά στα δανεικά. Θα δημιουργήσει μάστορες, όχι ευέλικτους “εργαζόμενους”. Θέλουμε τη χαμένη μας περηφάνια, την περηφάνια του δημιουργού, όχι του επαίτη».
Αντέγραψα από το περιοδικό «Manifesto» – Πολιτική / Πολιτισμός, Μάιος 2011.
Δανείζομαι σήμερα γλώσσα, διατυπώσεις, οπτική από γραφίδες φρέσκες, νεανικές, με οξυδέρκεια θαυμαστή και προφανή ανιδιοτέλεια. Μεταγράφω:
«Αυτό που μας συμβαίνει σήμερα δεν οφείλεται (ως συνήθως και κατ’ αποκλειστικότητα) στις ξένες δυνάμεις, στους κουτόφραγκους που φθονούν την τσαχπινιά μας και ζηλεύουν το σκορποχώρι μας, στις μυστικές υπηρεσίες που επιβουλεύονται την περήφανη πολιτική μας. Το έγκλημα το διαπράξαμε μόνοι μας και χωρίς κανένα Μνημόνιο πάνω από τις κεφαλές μας. Επιτέλους ας αντιληφθούμε ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι η διαλυμένη μας οικονομία, είναι ο εκφυλισμός μας. Η άρνηση της ίδιας της ταυτότητάς μας και η υποκατάστασή της από μια δανειοδίαιτη ορφάνια…
…Σίγουρα, το Μνημόνιο είναι μια σύμβαση υποτέλειας. Επίσημη, μπροστά στη διεθνή κοινότητα, ομολογία ότι η χώρα μας όχι απλώς έχει απολέσει μέρος της ανεξαρτησίας της, αλλά την έχει εκχωρήσει, με τη βούλα της και σε τιμή ευκαιρίας, στους τοκογλύφους πιστωτές της. Αλλά το Μνημόνιο δεν ήρθε από μόνο του. Και είναι ανευθυνότητα να το βλαστημάμε στο όνομα ενός ολότελα ιμιτασιόν, όψιμου πατριωτισμού. Είμαστε, δηλαδή, περήφανοι για τον προ του Μνημονίου πατριωτισμό μας; Δείτε την έρημη πια ύπαιθρο χώρα. Δείτε το αστικό και περιαστικό περιβάλλον. Τα αναρίθμητα παντού αυθαίρετα. Θυμηθείτε το μέγα πλήθος με το μέγα πάθος που ψήφιζε, για δεκαετίες, τη βολική φαυλότητα…
…Το φθαρμένο έως διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό της χώρας ομολογεί εν χορώ ότι είναι παντελώς ανίκανο να διαχειριστεί τον δημόσιο πλούτο και προκρίνει την κοψοχρονιά εκποίησή του. Και εμείς δυσπιστούμε όλο και περισσότερο σε όλον τον παλαιοκομματικό συρφετό που μας έφερε ώς εδώ. Ομως, από την άλλη, είμαστε πανέτοιμοι να ριχτούμε και πάλι σε “μία από τα ίδια”: στην αγκαλιά την ακριβοπληρωμένη ενός νέου λαϊκισμού που υπόσχεται, με την ευκολία που έχουν όλα τα ρητορεύματα, ότι δεν θα αλλάξει τίποτε. Ταρατατζούμ: Θα ξαναέρθουν οι παλιές ηδονικές του ανέμελου καταναλωτισμού ημέρες. Θα ξαναγεμίσουν τα ανά την επικράτεια σκυλάδικα από λεβεντοαχρείους με κομματικό χρήμα. Και θα επενδύσουμε –λένε– στις υπηρεσίες. Ποιες υπηρεσίες; Εδώ έχουμε εγκαταλείψει την πρωτογενή παραγωγή, πώς θα πάμε απευθείας στην τριτογενή;
…Δεκαετίες τώρα το πελατειακό παρακράτος παριστάνει το κράτος και πελάτες του είναι η πλειοψηφία των σήμερα “Διαμαρτυρομένων”. (Είδα να κατεβαίνει στο Σύνταγμα άνθρωπος που πήρε σύνταξη και το εφ’ άπαξ στα 53 του – και τώρα του φταίει το Μνημόνιο). Δεν γίνεται τίποτα αν δεν γκρεμίσουμε αυτά που με τόση επιπολαιότητα οικοδομήσαμε ή ανεχθήκαμε. Μόνο το γκρέμισμα του χθες θα μας απελευθερώσει από την ενδημική ανωριμότητα της φαρμακωμένης και υποθηκευμένης ψευτοζωής μας.
…Να οικοδομήσουμε δημοκρατία εξ υπαρχής, από τα θεμέλια, γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι δημοκρατία. Δεν είναι καν μια κολοβή ή κολοβωμένη δημοκρατία. Είναι θεσμοθετημένη κλεπτοκρατία, που ελέγχεται από εθνικούς κομπιναδόρους κι εξαγορασμένα τσιράκια. Δεν χρειαζόμαστε κάποιον νέο συντηρητισμό, χρειαζόμαστε πατριωτισμό χωρίς προσχήματα και υποσημειώσεις. Που δεν θα ανέχεται τα συνδικαλισμένα νταηλίκια, γιατί αυτά μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Μας τέλειωσε το κράτος-τροφός, το τελειώσαμε. Κι είναι για κομπογιαννίτες (στην καλύτερη περίπτωση) η πρόταση να το βγάλουμε στο σφυρί ή για τσαρλατάνους (στη χειρότερη)…
…Λυπούμαστε βαθύτατα για την αγνωμοσύνη με την οποία αντιμετωπίζουν οι πολίτες το κυβερνητικό έργο. Σε ένα μόλις χρόνο… δέκα φορολογικά νομοσχέδια! Το έργο λέγεται “τα παιδία παίζει” και γνωρίζει τρελή εισπρακτική επιτυχία. Μάλιστα, αν ο κυβερνητικός θίασος συγκριθεί με αυτόν της Συγγρού, τότε κερδίζει με διαφορά.
(Ωστόσο, η τιμιότητα απαιτεί να αναγνωρίσουμε ότι η Συγγρού, παρά τον εγκλωβισμό στη μετριότητα, αντιστέκεται στις εξωφρενικές πιέσεις, διεθνείς και εντόπιες, να συνυπογράψει άνευ όρων το δεύτερο Μνημόνιο της χειροπόδαρης υποτέλειας. Είναι τόσο θρασείες και εκβιαστικές οι πιέσεις, που θυμίζουν το μανιασμένο πείσμα, ηγεμόνων και πρακτόρων, να υποχρεώσουν τον Τάσσο Παπαδόπουλο να συνυπογράψει το “ναι” στο κυπριακό δημοψήφισμα για την Πλεκτάνη Ανάν. Ο Τάσσος τότε, απροσκύνητος, έφερε για πρώτη φορά τον Ελληνισμό να κατατροπώνει –ρουά ματ– στο Κυπριακό τους δολοπλόκους. Ο Σαμαράς πόσο θα αντέξει;)
…Και ο δωσιλογισμός δραστηριότητα είναι, αλλά δεν τον βάζεις και στο βιογραφικό σου! Στο ΠΑΣΟΚ τον κάνανε σημαία ευκαιρίας…
…Μεταπολεμικά και κυρίως μεταπολιτευτικά, το κράτος-πρωτεύουσα νέκρωσε νομοτελειακά την ύπαιθρο χώρα. Οσους έμειναν εκτός της αθηναϊκής χωματερής, τους εκμαύλισε η ψηφοθηρία εθίζοντάς τους στην επιδότηση της αεργίας τους με τα ψυχία των ευρωπαϊκών “πακέτων”. Σε αρκετές περιπτώσεις το δομημένο περιβάλλον της “υπαίθρου” συναγωνίζεται (με αξιώσεις) τις πιο ανυπόφορες και αβίωτες συνοικίες της πρωτεύουσας…
…Ενας πολιτισμός δεν αξιολογείται ούτε από τους επιχορηγούμενους θιάσους ούτε από τα κρατικοδίαιτα Μέγαρα Μουσικής των Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου. Ενας πολιτισμός αξιολογείται από την καθημερινότητά του. Από τη διατροφή, λόγου χάρη – τι τρώει ο άνθρωπος και πώς το τρώει. Η δική μας είναι μια όρθια καθημερινότητα, μια φαστ-φουντ καθημερινότητα. Από το πολυεθνικό ράφι στον θερμοθάλαμο. Ή στη χλιδάτη κιτσαρία (για την άρχουσα κηφηναρία). Πριν γίνουμε δορυφόροι ξενόφερτου υποδείγματος, είχαμε μιαν άλλη καθημερινότητα: Στρώναμε τραπεζομάντιλο για να φάμε, και το ψωμί ήταν ψωμί, και η ελιά ήταν ελιά. Δεν ξέραμε τι είναι το “τοστ”, αλλά ξέραμε πάμπολες πίτες. Σήμερα, με την απίστευτη σε έκταση έγνοια μας για τις θερμίδες, είμαστε οι παχύσαρκοι της Μεσογείου…
Δεν υπάρχει ελπίδα ανάπτυξης αν δεν ξαναγαπήσουμε τον τόπο μας και επανασχεδιάσουμε τη γεωοικονομία μας. Ο επανασχεδιασμός θα φέρει προκοπή, όχι η σκλαβιά στα δανεικά. Θα δημιουργήσει μάστορες, όχι ευέλικτους “εργαζόμενους”. Θέλουμε τη χαμένη μας περηφάνια, την περηφάνια του δημιουργού, όχι του επαίτη».
Αντέγραψα από το περιοδικό «Manifesto» – Πολιτική / Πολιτισμός, Μάιος 2011.
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011
Τα Ιουνιανά και η Χούντα (απολογισμός της 48ωρης μάχης)
Aπο: http://skya.espiv.net/2011
http://parallhlografos.wordpress.com/2011/07/01
1
Καταρχήν, καμία κυβέρνηση, καμία εξουσία, κανένα κράτος δεν επικράτησε ποτέ αποκλειστικά με την καταστολή. Στους από πάνω λείπουν οι κοινωνικές συμμαχίες, γι’ αυτό και ψάχνουν λύσεις συσπείρωσης σύσσωμου του πολιτικού προσωπικού που στηρίζει τις μέχρι στιγμής επιλογές της (μεγαλο)αστικής τάξης, γι’ αυτό και οι από κάτω τους αποκαλούν «χούντα» και προτάσσουν την αποκατάσταση του δημοκρατικού κοινωνικού συμβολαίου που έχει πληγεί. Όμως ακόμη και η χούντα των συνταγματαρχών είχε πιο υπολογίσιμες συμμαχίες σε μικρομεσαία στρώματα που μια χαρά βολεύονταν στην οικονομική ανάπτυξη που τους εγγυούνταν. Το (μ)ΠΑ(τ)ΣΟΚ με την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και την ολομέτωπη επίθεση στην εκλογική/συνδικαλιστική βάση που το στήριζε στη μεταπολίτευση, έχει εξαντλήσει όλες τις εφεδρείες του (στα μικροαστικά στρώματα και στην, λιγότερο ή περισσότερο, μικροαστικοποιημένη εργατική τάξη) και το προσωπικό του περιμένει απλά την ανταμοιβή του από την αστική τάξη για την βρώμικη δουλειά που κατάφερε με χαρακτηριστική επιτυχία (να ναι καλά η διατριβή στους αγώνες και στα κινήματα λόγω του «Πολυτεχνείου») να φέρει εις πέρας.
Επειδή ακριβώς η καταστολή από μόνη της, σύμφωνα με τους διαλεκτικούς νόμους της φύσης (δράση-αντίδραση) και της ιστορίας φέρνει (αργά ή γρήγορα) αντίστοιχης ποσότητας αντιβία από την πλευρά μας, το σύστημα ξέρει ότι παίζει με την φωτιά όταν προχωράει σε επιλογές σαν την χθεσινή, γι’ αυτό και προτιμά να καταφεύγει σ’ αυτήν μόνο αφού έχουν εξαντληθεί τα άλλα όπλα του. Πριν στείλει τους μπάτσους να επιτεθούν, είχε εδώ και 35 μέρες δοκιμάσει με την ολομέτωπη επίθεση (αγάπης) των δημοσιογράφων να ενσωματώσει μερίδα των διαδηλωτών στη θεαματική φιγούρα του «αγανακτισμένου/μη βίαιου πολίτη» που αντιπαρατίθεται στην φιγούρα του «βίαου/κουκουλοφόρου διαδηλωτή».
Με αρχή την απεργία στις 15 Ιούνη και κατάληξη την χθεσινή 48ώρη, όλα δείχνουν ότι αυτός ο (όχι εξ’ ολοκλήρου κατασκευασμένος από τους θεαματικούς μηχανισμούς) διαχωρισμός απέτυχε. Το πλήθος των δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών είχε ενσωματώσει πλειοψηφικά τη χρήση μέσων αυτοπροστασίας που παραπέμπουν στην φιγούρα του «κουκουλοφόρου» (από απλές μάσκες και γυαλιά μέχρι πυροσβεστήρες και κράνη), ενώ λίγο πριν την ολομέτωπη επίθεση των μπάτσων τα οδοφράγματα και ο πετροπόλεμος ήταν η μόνη αποδεκτή γραμμή άμυνας που είχε αναγκαστικά απομείνει (πολλοί «αγανακτισμένοι» διαδηλωτές βέβαια τα έβρισκαν λίγα για να εμποδίσουν τους μπάτσους –και ως προς αυτό δικαιώθηκαν-, επικαλούμενοι την ανάγκη χρήσης… καλάσνικοφ). Μπορεί λοιπόν οι μπάτσοι το απόγευμα, μετά από πολύωρες και αιματηρές μάχες να πήραν την πλατεία και τους δρόμους, αλλά το πολιτικό κόστος γι’ αυτήν τους την επιλογή γνωρίζουν ότι είναι η ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου που διαδηλώνει, τόσο ως προς τα μέσα πάλης που δύναται να χρησιμοποιήσει, όσο και ως προς την πολιτική άποψη που διαμορφώνει για τους ένστολους μισθοφόρους της «χούντας» (δεν ήταν λίγοι/ες που τους έβλεπαν ως εργαζόμενους που πλήττονται το προηγούμενο διάστημα).
2
Μια άλλη αποτυχία του κράτους έγκειται στην προσπάθεια να στραφεί η αγανάκτηση προς εθνικιστική κατεύθυνση, έτσι ώστε να μπορεί σε δεύτερο χρόνο να είναι διαχειρίσιμη από μια οικουμενική κυβέρνηση που (όπως και η τωρινή) θα ανακηρύξει τους μετανάστες/ξένους εργάτες σε νο1 πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Έστω και με τον «πολιτικά άκομψο» παραδοσιακό τρόπο του βρωμόξυλου μεταξύ α/α και φασιστών, υποδηλώνεται ότι «το αίμα, νερό δεν γίνεται» κι ότι οι φασίστες, λόγω του παρελθόντος των κοινωνικών αγώνων που έχουν δοθεί σε αυτό το κομμάτι γης, δε χωράνε στο στρατόπεδο των από τα κάτω. Σε συμβολικό επίπεδο αυτός ο διαχωρισμός επιτεύχθηκε και με την αυθόρμητη ανακήρυξη του «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» σε κεντρικό ενωτικό σύνθημα. (Ας σημειωθεί και αυτό: πέρα από τ’ ότι οι αγώνες του παρόντος είναι καταδικασμένοι να καταφεύγουν στα «φαντάσματα» του παρελθόντος, τέτοιου είδους συμβολισμοί εκφράζουν και μια πραγματικότητα της κοινωνικής/πολιτικής σύνθεσης των υποκειμένων που κατεβαίνουν στον δρόμο. Οι μεσήλικες της «γενιάς του Πολυτεχνείου» και των μεταπολιτευτικών αγώνων μαζί με τη νέα γενιά της επισφάλειας, των 500ευρώ, της πολιτισμικής/εκπαιδευτικής παρακμής και της αστυνομοκρατίας. Αυτά τα δυο υποκείμενα επίσης το κράτος θα ήθελε να είναι χωριστά. Οι άνεργοι να βρίζουν τους δημοσίους υπαλλήλους και αντίστροφα -βάζει άλλωστε εισφορά στους δεύτερους, και καλά υπέρ των πρώτων). Από την άλλη, η πατριωτική (υπέρ της υπεράσπισης της «εθνικής ανεξαρτησίας») τάση του υπάρχοντος κινήματος παραμένει ένας εσωτερικός εχθρός που μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνος στο σκηνικό που θα ακολουθήσει μια ενδεχόμενη ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου μέσω λαϊκής εξέγερσης.
3
Οι κρατικοί/θεαματικοί διαχωρισμοί και χειρισμοί μπορεί να μην πέρασαν, αλλά δε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είχαν μηδενικό αποτέλεσμα. Υπάρχει μια εμφανέστατη ποσοτική διαφορά μεταξύ του πλήθους που πλημμύρισε το κέντρο την Κυριακή 5 Ιούνη καθώς και του πλήθους της απεργιακής διαδήλωσης στις 15 Ιούνη, με το πλήθος που συγκεντρώθηκε χτες και προχτές. Το ότι η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης αδυνατεί να απεργήσει δεν είναι πλέον καμιά μεγάλη επαναστατική αλήθεια –το κράτος μάλιστα με τη βιασύνη του να καθαρίσει το κέντρο μετά τις 17:00 δείχνει να το γνωρίζει επίσης. Όμως όσο το κίνημα ριζοσπαστικοποιείται, άλλο τόσο θεωρεί ότι σημειώνει παράπλευρες απώλειες σε στρώματα που τόσα χρόνια αποτελούσαν την σιωπηλή (και, λιγότερο ή περισσότερο, μικροαστική) πλειοψηφία. Κομμάτια του πλήθους της 5ης Ιούνη πιθανόν να είναι πιο δεκτικά στην κρατική προπαγάνδα περί «κουκουλοφόρων που αμαυρώνουν τις ειρηνικές διαδηλώσεις» και γι’ αυτό τον λόγο να μη στηρίζουν τις γενικές απεργίες, όπως και κομμάτια του πλήθους της 15ης Ιούνη να φοβήθηκαν απλά να κατέβουν στη 48ωρη γιατί δεν έχουν συνηθίσει/φοβούνται/δεν αντέχουν το χημικό πόλεμο. Όσοι/ες έχουμε λιώσει δεκάδες σόλες παπουτσιών σε διαδηλώσεις (για να μην μιλήσουμε για όσους φετιχοποιούν την βία), τείνουμε να μην υπολογίζουμε αυτή την υπαρκτότατη συνέπεια της καταστολής, που μπορεί να απαντηθεί μόνο με την αποτελεσματική χρήση της αντιβίας όσο και με δομές αλληλεγγύης όπως οι ιατρικές ομάδες σε πλατεία και μετρό που συνεισέφεραν στην παραμονή του «άμαχου πληθυσμού» στην πλατεία (και γι’ αυτό χτυπήθηκαν βάναυσα από τους μπάτσους).
Όπως και να έχει, όταν οι αραβικές εξεγέρσεις χτυπήθηκαν με πραγματικά πυρά, κι όχι μόνο με γκλοπιές και χημικό πόλεμο, κατάφεραν να απαντήσουν διασφαλίζοντας την ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστική κάθοδο πλήθους εξεγερμένων στον δρόμο. Εδώ, τ’ ότι ο κόσμος γίνεται πιο αποφασιστικός αλλά μειώνεται σε ποσότητα, δεν προμηνύει καλά πράγματα, τουλάχιστον για το αμέσως επόμενο διάστημα. Το θέμα των διακοπών, της αδυναμίας απεργίας, των μετρό που ο κόσμος νόμιζε ότι δεν λειτουργούσαν, των λεωφορείων και του ηλεκτρικού που απεργούσαν, καλό είναι να υπολογίζονται, αλλά στη σωστή τους διάσταση. Γιατί το κράτος δε θα μπορούσε να χτυπήσει χτες με τόση μανία ή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αν είχε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στον δρόμο κι όχι μια πανελλαδική μάζωξη που νομίζω ότι ποσοτικά ξεπερνάει τις καλύτερες στιγμές των γενικών απεργιών του τελευταίου χρόνου, χωρίς όμως να φτάνει την μαζικότητα της διαδήλωσης της 5ης Μάη.
Από την άλλη ας έχουμε στα υπ’ όψιν –ίσως όχι και τόσο για το άμεσο μέλλον- κομμάτια της προλεταριακής νεολαία των συνοικιών και των γηπέδων που πλαισίωσε τις διαδηλώσεις το τελευταίο 48ώρο, με ιδιαίτερα εμφανή παρουσία τόσο στις συγκρούσεις το βράδυ της Τρίτης, όσο και γενικότερα στην κουλτούρα οδομαχίας που φέρνει μαζί της. Αυτό το αντιφατικό κοινωνικό κομμάτι στη χειρότερη περίπτωση (κι ειδικότερα όταν έχει «πολιτικοποιηθεί» στα πεζοδρόμια των Εξαρχείων) οδηγεί σε αυτιστικές μειοψηφικές συγκρούσεις στις πλάτες της μεγάλης μάζας του πλήθους (όπως γινόταν για πολλή ώρα το απόγευμα της Τρίτης στην Αμαλίας), στην καλύτερη περίπτωση ανεβάζει τον πήχη της αντιβίας προς όφελος των πολλών με τις «τεχνικές» γνώσεις που κατέχει (π.χ. οι μολότοφ που έπεσαν χτες αργά το βράδυ γύρω από το Σύνταγμα). Στις αραβικές εξεγέρσεις πάντως ήταν τέτοια κομμάτια νεολαίας που βοήθησαν στο σπάσιμο του κατασταλτικού φόβου και εντέλει συνεισέφεραν στην μαζικοποίηση των διαδηλώσεων.
4
Η αντίφαση μεταξύ επαναστατικής ρητορικής και καθημερινής απραξίας που ήταν παρούσα εδώ και ένα μήνα στις πλατείες, δεν ξεπεράστηκε σχεδόν καθόλου και ήταν εμφανής στην ποσότητα του κόσμου που στήριξε τους πρωινούς «μη-συμβολικούς» αποκλεισμούς γύρω από το Κυνοβούλιο. Οι λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες έχουν σταθεροποιηθεί αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν μαζικοποιηθεί τόσο ώστε να προμηνύουν για μια εξεγερσιακή διαφορά στο επόμενο (δύσκολο λόγω διακοπών) διάστημα. Η αποφασιστική καμπή που σηματοδότησε η 48ώρη ρίχνει τώρα το μπαλάκι σε αυτές τις δομές να αναλάβουν το δύσκολο έργο να συσπειρώσουν το κίνημα σε πρακτική και μακροχρόνια βάση: Από τη μια η κατασταλτική χούντα που ορθώνεται για να υπερασπιστεί την αναπαραγωγή του γερασμένου καπιταλιστικού συστήματος, από την άλλη οι ταξικοί αγώνες που γεννιούνται για λόγους εξασφάλισης της αναπαραγωγής της εργατικής τάξης. Το δίλημμα είναι εδώ ολοζώντανο και καθόλου ιδεολογικό, άρα αρκούντως επαναστατικό: Ή αυτοί ή εμείς, ή θα νικήσει ο τρόμος ή θα νικήσει ο δρόμος.
πολυεργαλείο
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)